107058

CLQ jako elementarny instrument polityki handlowej

Cło jest opłatą którą importer lub eksporter musi uiścić na rzecz budżetu państwa, przy dokonywaniu transakcji zagranicznej. Zazwyczaj cła są nakładane na import towarów choć niekiedy występują również cła eksportowe.

Cła zwykle przyjmują postać procentowej opłaty od ceny jednostki importowanego towaru, natomiast rzadziej wyrażane są w postaci kwoty pieniężnej należnej budżetowi od jednostki towaru.

Cło jest więc dla importera dodatkowym kosztem ponad cenę płaconą zagranicznemu eksporterowi aby ten koszt pokryć importer musi ponieść cenę sprzedaży importowanego towaru na rynku krajowym o wysokości cła. Tym samym cło podwyższa cenę importowanego towaru na rynku krajowym.

Wskutek nałożenia cła popyt krajowy i import maleją a podaż krajowa rośnie Motvwv nakładania przez władzę ceł:

1)    dążenie władz do zwiększenia dochodów budżetowych, niezbędnych do pokrycia dodatkowych wydatków rządowych

2)    popieranie działalności produkcyjnej w wybranych dziedzinach poprzez sztuczną ochronę przed doświadczoną konkurencją zagraniczną. Zgodnie z tym argumentem młode przedsiębiorstwa należy chronić za pomocą cła, by miały czas nauczyć się efektywnie gospodarować i konkurować z zagranicą. Jest to argument możliwy do przyjęcia. Jednakże istnieje mniej marnotrawna z punktu widzenia społeczeństwa metoda osiągnięcia tego samego celu : kredytowanie lub subsydiowanie działalności przez rząd. W praktyce okazywało się, że ochrona gałęzi rozwijających się za pośrednictwem ceł ma tendencję to utrwalania się w perspektywie dłuższej niż czas zbędny do okrzepnięcia danej gałęzi.

3)    osłanianie zatrudnienia w niekonkurencyjnych wobec zagranicy gałęziach, które bez ochrony władz upadłyby co doprowadziłoby się do wzrostu bezrobocia. Jest to jednak motyw nieuzasadniony ekonomicznie a także prowadzący do odłożenia na przyszłość rosnących kosztów przystosowania się gospodarki.

4)    Ochrona pewnych grup społecznych np. w wypadku ochrony produkcji rolnej, jest to nie tylko ochrona samego wolumenu (wielkości) produkcji ale również ludności zatrudnionej w rolnictwie i związanej z wsią, ale także kultury i tradycji wiejskiej. W tym wypadku subsydiowanie produkcji jest wyjściem względnie lepszym niż ochrona za pośrednictwem ceł.