Roztwory elektrolitów różnią się w zasadniczy sposób od roztworów nieelektrolitów. Przy tym samym stężeniu (mol/dm:i) wykazują one znacznie wyższe ciśnienie osmotyczne, aniżeli wynikałoby to z równania van’t Hoffa dla roztworów nieelektrolitów. Wykazują one także znacznie większe podwyższenie temperatury wrzenia oraz obniżenie temperatury krzepnięcia, aniżeli wynikałoby to z równania Raoulta dla roztworów nieelektrolitów.
Jednakże najbardziej uderzającą cechą roztworów elektrolitów jest zjawisko przewodzenia prądu elektrycznego, nie występujące praktycznie zupełnie w roztworach nieelektrolitów.
Przewodnictwo elektryczne w ciekłych roztworach elektrolitów ma charakter jonowy. Większość przewodnictwa roztworu zależy od jego stężenia i temperatury, lecz przede wszystkim od charakteru chemicznego substancji rozpuszczonej (jej zdolności do dysocjacji na jony) i od rodzaju rozpuszczalnika (jego zdolności do tworzenia solwatów z powstałymi jonami oraz wartości przenikalności elektrycznej).