109572

nosicielami wielu identycznych genów i ponoszą koszty tych zachowań. Dzieje się tak ponieważ sukces reprodukcyjny wielu krewnych jest genetycznie równoznaczny przeżyciu i rozmnażaniu się samego osobnika

Międzynarodowy Program Biologiczny (IBP) 1964 — 1974:

-    badania produktywności upowszechniają stosowanie ilościowych metod w ekologii ekosystemów;

-    dzięki międzynarodowej współpracy obiektem ekologii staje się cala biosfera;

-    badania bioenergetyczne dostarczają materiału dla przyszłych analiz optymalizacji liistorii życiowych.

1964 rok - P.R. Ehrlich. P.H. Raven oraz 1966 rok - J. Janscn - inicjują badania koewolucji w biocenozach.

1966    rok - R.H. MacArthur i E.R. Pianka - ich prace o optymalnym wykorzystaniu mozaikowego siedliska staje u podstaw późmejszego rozwoju ekologii beliawioralnej i badań nad ewolucyjną optymalizacją liistorii życiowych.

„Optimal foraging tlieoiy” - uznaje, że organizmy zdobywają pokarm w taki sposób, by zmaksymalizować pobór energii w jednostce czasu. Zachowują się więc tak, aby znaleźć, złapać i zjeść pokarm najbardziej kaloryczny, tracąc na to jak najmniej czasu.

1966, 1969 - E.C. Pielon - publikuje książki wprowadzające i ugruntowujące podejście matematyczne w ekologii i modelowanie matematyczne.

1967    rok - F.H. Borman i G.E. Likens - publikują wyniki wieloletnich badań w zlewiskach Hubbard Brook i zapoczątkowują w ten sposób eksperymentalne i wielkoskalowe w czasie i przestrzeni badania ekosystemów

1967 rok R.H. MacArthur i E.O. Wilson - ogłaszają teorię biogeografii wysp. Teoria ta głosi, że liczba gatunków znaleziona na naturalnych wyspach jest determinowana przez dw^ra czyiuiiki: imigrację i ekstynkcję. Imigracja zależy od odległości wyspy od źródła kolonistów. Tempo ekstynkcji jest zależne od wielkości wyspy. Większe wyspy zawierają więcej siedlisk o większej też różnorodności, co zwiększa liczbę gatunków, które mogą pomyślnie zadomowić się po imigracji.

1973 rok - Lord R M. May publikuje szereg prac opisujących matematycznie dynamikę populacji.

Przełom lat 60/70 - zainteresowanie ochroną środowiska:

1972 - I Raport Rzymski i lawina publikacji o wyczerpywaniu się zasobów naturalnych, zanieczyszczenia wszystkiego i wymierania gatunków'.

Skok w bok czyli hipoteza Gai:

W 1987 roku J. Lovelock ogłosił liipotezę Gai. Sugerował w niej, że wszystkie istoty żyjące na Ziemi działają wspólnie, aby zachować na naszej planecie optymalne warunki do życia. Ziemia na zdolność reagowania na zmian panujących warunków. Lovelock nazwał ten system Gają, od imienia greckiej bogini uosabiającej Matkę Ziemię. Jako jeden z najważniejszych dowodów potwierdzających liipotezę Gai uznano stabilność ziemskiego klimatu. Nigdy nic było ani za zimno, ani za ciepło, oceany nigdy nie zamarzały, ani nie gotowały się w przeciwieństwie do innych planet. Epoka lodowcowa objęła tylko tereny powyżej 45 równoleżnika. Tymczasem temperatura Słońca przez wieki znacznie się zmieniała.

Hipoteza Gai stała się inspir acją do licznych badań naukowych dotyczących wpływu biosfery na procesy chemiczne i klimat naszej planety. Koncepcja Gai została odrzucona pizez naukę jako fantazja pozbawiona dyscypliny metodologicznej.