110000

Metoda regulacji A. Sałustowicza

Naukowe zasady projektowania rozpływów wymuszonych powietrza w pasywnych sieciach wentylacyjnych bez prądów żale żnych zostały podane, w 1930 roku, przez A. Sałustowicza w jego pracy dyplomowej na Akademii Górniczej; samą jednak ideą tego sposobu spotykamy już u Protodiakonowa. W metodzie Sałustowicza wyróżnia się trzy warianty

a)    wanant dysypacyjny (zwany regulacjąbezpo średnią dodatnią], opartyna wantyiatorach głównych, tamach dławiącychi naj trudniejszym oczku krytycznym,

b)    wanant kumulacyjny (nazywany regulacją po średnią ujemną), opartyna wentylatorach głównych, wentylatorach pomocniczych i najtrudniejszym oczku krytycznym,

c)    wanant kombinowany (zwany regulacją mieszaną), opartyna wentylatorach głównych, tamach dławiących, wentylatorach pomocniczych i pośrednim oczku krytycznym.

W metodzie regulacji A. Sałusto wicra korzysta się z zależności

gdzie:

(XXXVI)

- wypadkowa dysypacja energii w oczku zewnętrznym sieci, J/m^s,

IfĄ, - dysypacja energii w bocznicy /3 oczka zewnętrznego A sieci, J/m^s,

l_fY x$ - dysypacja lub kumulacja erergii w r-tym regulatorze zlokalizowanym w bocznicy

oczka zewnętrznego sieci.

Dysypacie energii K    w oczkach krvt\cznv:hwybieramvz wypadowych

dysypacn energii wyznaczonych dla wszystkieh N, niezależnych oczek zewnętrznych sieci, stosując następujące zależnośii:

a) wwrariarcie dysypacyjrtym (dla najtrudniejszego oczka krytycznego)

(XXXV.2)

(A=l,2

b) w wariancie kumulacyjnym (dla rajłatwiejszego oczka krytycznego)

1,    ł._w - mini

łnr,    y i- łW    y

(XXXV.3)

c) w wariancie kombinowanym (dla pośredniego oczka krytycznego)

(XX.XV.4)

Spiętrzenie wentylatorów głównych wyzraczamy z zależności:

a) wwariarcie dysypacyjrtym