111539

gaullistowską Francją a jej partnerami z EWG w sprawie dalszego rozwoju zachodnioeuropejskiego procesu integracji. Dowiódł, że ambicje hegemoniczne Francji mogą blokować rozwój integracji. Treść postanowień luksemburskich wskazywała, że dalsza realizacja Traktatu Rzymskiego EWG będzie zależeć przede wszystkim od woli głównych państw oraz ich możliwości uzależnionych konkretnymi warunkami politycznymi i gospodarczymi.

Kompromis luksemburski dowiódł, że droga stopniowych działali metodą „drobnych kroków" jest skuteczniejsza w procesie integracji od prób jednostronnego narzucania rozwiązań W dalszych etapach integracyjnych przewagę zdobyły działania rozwijające się .krok po kroku". Komisji dalej pozostawiono uprawnienia inicjatywne, doradcze i usługowe oraz realizację decyzji podejmowanych przez Radę. Nie uzyskała ona - jak domagał się Hallstein - szerszych kompetencji zmierzających ku tworzeniu .rządu europejskiego". W praktyce .kompromis luksemburski" ograniczył postępy integracji, bo z obawy przed kolejnym kryzysem członkowie Rady Ministrów rezygnowali z procedury glosowania większościowego, nawet w sprawach nie obejmujących „żywotnych interesów narodowych".

Wysunięta wraz z propozycjami luksemburskimi gaulhstowska inicjatywa regularnych spotkali szefów państw i rządów „szóstki" zyskała szerokie poparcie. Jedynie najbardziej zdeklarowani fcdcraliści wyrażali zastrzeżenia do tej propozycji, ale poglądy „eurokratów" z Brukseli i parlamentarzystów ze Strasburga rozmijały się ze stanowiskiem rządów Większość polityków zachodnioeuropejskich zaakceptowała model międzypaństwowej współpracy politycznej „szóstki", a gaulhstowska „Europę państw" uznano za pośredni etap w rozwoju integracji europejskiej.