112343

sprzeciwu, urząd konsularny może wykonywać w państwie przyjmującym funkcje konsularne na rzecz państwa trzeciego. W projekcie byty takie propozycje, żeby jednak zaostrzyć tego rodzaju możliwość działania niezależnie od zgody państwa. Np. polski urząd konsularny wykonuje funkcje konsularne w imieniu Niemiec, Czech i w ten sposób jest to możliwe. Z resztą w naszej praktyce nie mieliśmy tego rodzaju działania.

WSPÓLNOTOWA OPIEKA PAŃSTWA TRZECIEGO

-    forma wykonywania funkcji na rzecz państwa trzeciego,

-    podstawa prawna: art. 20 ust. 2 lit. C TfUE oraz art. 23 TfUE,

-    decyzja niewłaściwa Rady nr 95/553/WE —> bo podjęła ją nie Rada, ale przedstawiciele państw zgromadzeni w Radzie. Określa warunki na jakich obywatel państwa członkowskiego może korzystać z przedstawicielstwa czy urzędu konsularnego drugiego państwa.

Ona właśnie jest formą wykonywania funkcji na rzecz państwa trzeciego. Ta formuła została wprowadzona w Maastricht, wraz z utworzeniem UE - czyli w 1992 roku. Artykuł kluczowy: 20 ust. 2 pod literą "c" znajduje się zapis dotyczący możliwości funkcjonowania, korzystania z ochrony konsularnej. Kluczem do odzyskania tej ochrony jest posiadanie obywatelstwa Unii. Tutaj musi pamiętać o tym, że ta norma, jak i obywatelstwo Unii, ma znaczenie w relacjach wewnętrznych między państwami Unii, bo w relacjach zewnętrznych z państwem Unii, np. Niemcami które wykonują funkcje opieki na rzecz Polski, ta norma oczywiście nie ma żadnego znaczenia, dla relacji między Niemcami z państwem trzecim, w którym Niemcy wykonywały opiekę dla Polaków, ma znaczenie norma prawa międzynarodowego, która umożliwia wykonywanie tej funkcji. Żeby móc wykonać ten obowiązek tak naprawdę państwo Unii, które wykonywało opiekę na rzecz obywateli inneao państwa musi uzyskać zaode lub brak sprzeciwu państwa trzeciego. Zgodnie z zasadami prawa UE, fundamentem są takie same warunki państw członkowskich dla obywateli tych państw, czyli na takich samych zasadach, lak opiekujemy sie swoimi obywatelami jesteśmy zobowiązani do tego. abv opiekować sie również obywatelami innego państwa. Oczywiście to jest przepis traktatowy. Jest on przepisem zasadniczym, natomiast aktem, który wykonuje te przepisy, jest decyzja Rady z 1995 roku, tzw. decyzja niewłaściwa Rady - decyzja niewłaściwa, bo podjęła ją nie Rada tylko państwa. I ta decyzja określa szczegółowe warunki, na jakich obywatel jednego państwa może skorzystać z opieki, przedstawicielstwa, czy urzędu konsularnego drugiego państwa. Decyzja w ten sposób unormowała i uporządkowała te przepisy. Jej art. 5 definiuje sam zakres opieki, określa tam obowiązkowe przypadki, w których państwo członkowskie musi udzielić pomocy obywatelowi UE. Do takich sytuacji należy: przypadek śmierci, ciężkiego wypadku, choroby, zatrzymania, aresztowania, pomocy ofiarom przestępstwa. Trudno sobie wyobrazić sytuację, gdy ktoś zgubi paszport. Zasada jest taka, że gdy nie ma naszego