115797

1 - pojemnik. 2 - dno lite, 3 - dno porowate. 4 - zawór, 5 - złoze fluidalne, 6 - przedmiot, na który nanosi się tworzywo

Typowy fluidyzator składa się z pojemnika, w którym znajduje się stosunkowo nieduża ilość tworzywa w postaci proszku z ziarnami o rozmiarach od 50 do 250 p m, poprzez dno doprowadza się do pojemnika pod małym ciśnieniem gaz. Ciśnienie i ilość gazu regulowane są zaworem (4). Powstaje w ten sposób złoże fluidalne. Jako gaz fluidyzujący stosuje się najczęściej powietrze, w niektórych jednak przypadkach nanoszenia powłok z tworzyw stosunkowo łatwo ulegających utlemaniu można używać azotu lub dwutlenku węgla. Złoże fluidalne powstaje wtedy, gdy siła ciężkości P, proszku tworzywa zrówna się z silą parcia P, gazu na jego powierzchnię. Siły te wyraża się wzorami:

Pl=(pcz-p) gAh(l-c)

Oraz

P2 = ADeltap = Calka(A (li(l-epsilon)/dz*epsilon^A3)vO^A2^,'^,p

A - pole powierzchni przekroju poprzecznego fluidyzatora pcz - gęstość cząstek tworzywa p - gęstość cząstek gazu h - wysokość nasypanego proszku

uO - prędkość przepływu gazu odmesiona do pustego flmdyzatora g - przyspieszenie ziemskie e - porowatość nasypanego proszku f - współczynnik oporu

W celu zapewmenia jednorodnej powłoki o dobrej jakości przedmiot po wyprowadzeiuu z fluidyzatora powtórnie nagrzewa się w podobnej komorze lub tunelu grzejnym do temperatury' topnienia tworzywa. Na proces nanoszenia fluidyzacyjnego wpływają następujące ważniejsze czynniki:

a)    właściwości przedmiotu: temperatura nagrzania, ciepło właściwe, współczyruiik przewodzenia ciepła, gęstość, kształt i wymiary, stan warstwy wierzclmiej, zwłaszcza powierzchni;

b)    właściwości tworzywa: temperatura topnienia, ciepło właściwe, wspólczyiuiik przewodzenia ciepła, gęstość, kształt i wymiar cząstek;

c)    właściwości dna porowatego: kształt i wymiary porów, równomierność rozmieszczenia porów, stan powierzchni porów;