116033

Wprowadzamy siłę: F =c/(e + V xB )

Korzystając z V _kf » V_A/₀ dostaniemy: /, ⁼    J v( £* + V x i? )

Z definicji V !VxB. stąd V • V x B = 0, co oznacza, że nie możemy sobie pozwolić na to przybliżenie i musimy uwzględnić całość: V*/ = V_A f_Q + V_A/,

Jest to skomplikowane i w ogólnym przypadku nie da się tego rozwiązać. Stosujemy inne przybliżenie: Z(E) = SZ°(F),gdzie S-tensor. *°(£) =

Pole magnetyczne zmienia funkcję ^(£) w tensor: ,£(£) = </Sr^- j €

- ^e2(^Sr)

Również przewodnictwo bedzie tensorem:    —-;—

m

^{,)-l“^,a: (^Jr)-3F"p{-i)^V£

Dokładna postać tensora nie jest znana, wiemy tylko co nieco o pewnych wyróżnionych kierunkach, np.

€ — £_x = (f*_t, 0, O) ;    B = B. = (o. 0. B.)

Wówczas po skomplikowanych wyprowadzeniach:

0

1 + S* 1 + S

——-Lj- 0 1 + S² 1 + S²

0 0 1

; S = 0)ęX, gdzie (i)_c =    = — - częstość ruchu po okręgu elektronów

m T

Przechodzimy do współrzędnych tensora: O —» O_t)

m \ 1 + S

Pozostałe:    =0

®\i —    0*21 ^—

ST

m \ 1 + S

^J^=£v(r)

Gęstość prądu: j_t — O_}

jx ^=<7\l^€x^+<7i2 ^€y

j_y — Gi\£_x +<T₂2^v ⁼ 0 - w kierunku y prąd nie płynie

&0-rt    &\ |

Stąd: F_x =--—£ = “*£_v =— £_v

CT₂, C7,₂    C7₁₂

•    ^r.    <t.². + a.*;

+g,_;g_t=-"_

(T. i — (Tu —

-^g2(	/ r \	V — ^e l	1 ST \
m*'	\i+s^2y	1 , °I2 “ °2I “ \	\l + S^2/

r - czas rozpraszania (krótki, rzędu - 10"^,os)

Im wyższe pole tym większa (O_c i tym krótszy okres T. W słabych polach T » z i wówczas S «

_c    <£    2/r

5 =0)_ct = — T =-T

m T

e² / v

możemy je pominąć i wtedy &\\ ~—ry)