116133

Wiedeńskich, w klubach urządzano odczyty. Rozdawano darmowe bilety do opery, filharmonii i wiedeńskich teatrów.

5.    Prostota, oszczędność i skromność rozwiązań. Prostota rozwiązań wynikała ze względów ekonomicznych i ideowych. Dbano o wysoką jakość materiałów i elementów budowlanych poprzez specjalny nadzór inspektorów urzędu miasta. Niektóre elementy budowlane zostały znormalizowane i wytwarzane w pewnym sensie .seryjnie". Miasto płaciło wytwórcom 50% należność z góry. Opracowane zostały również prototypowe wnętrza, m.in. projekt kuchni przez architektkę Margarete Schlitte - Lihotzky. Kuchnia ta później zyskała miano .kuchni frankfurckiej". Powierzchnie mieszkań była bardzo małe. Początkowo wynosiły: 38m² i 48m². Po roku 1927 spektrum powierzchni zostało zwiększone: 21m², 40m², 49m², 57m². W mieszkaniach większych (49 i 57m²) stosowano amfiladowy układ pokoi by zaoszczędzić powierzchnię komunikacji.

6.    Punktowy system kwalifikacji zgłoszeń na mieszkania komunalne. Stosowano precyzyjny punktowy system kwalifikacji zgłoszeń na mieszkania komunalne obejmujący 17 danych o sytuacji kandydata w postaci stosownej ilości punktów. System sprzyjał rodzinom z jednym lub dwojgiem dzieci, pochodzącym z Wiednia.

KRÓTKI OPIS NAJWAŻNIEJSZYCH OSIEDLI WZNIESIONYCH W RAMACH POLITYKI MIESZKANIOWEJ WIEDEŃSKIEGO MAGISTRATU W LATACH 1920-1934:

Osiedle Karl-Marx-Hof. Heiligenstadterstrasse.

Osiedle wzniesiono w latach 1926-1930.. Składa się z zespołów podłużnych dziedzińców. Zespół liczy 1100 m długości. Zawiera 1400 mieszkań dla 5000 mieszkańców (w pierwotnej wersji). Powierzchnia zabudowy wynosi 18%. natomiast powierzchnia terenów otwartych 82% działki. Mieszkania o powierzchni od 28 do 58 m².

Zostało zaprojektowane przez Karla Ehna - ucznia Otto Wagnera. Dziedzińce - Hofy mają formę przestrzeni zielonych. Na dziedziniec otwiera się sześć dużych bram arkad. Osie ich zworników podkreślają symboliczne posągi dłuta Josepha Riedla wyrzeźbione przez artystę w 1928 roku. Nad arkadami wznoszą się cztery wieże, część centralną flankują dodatkowe dwie. Wieże zakończone są masztami flagowymi. Na głównym dziedzińcu usytuowano pomnik Siewcy dłuta Otto Hofnera z roku 1928.

Pomieszczenia dla wspólnoty obejmują: przedszkole, czytelnie, bibliotekę, ambulatorium, przychodnię dentystyczną i okulistyczną, pralnię, łaźnię z 20 wannami i 30 prysznicami (pierwotnie w mieszkaniach nie było łazienek, jedynie zlew. umywalka i wc). sale zebrań dla organizacji związkowych, partyjnych czy sportowych, poradnię dla matek, sklep spożywczy, restaurację.

Zespół mieszkaniowy przeżył w swojej historii dramatyczne chwile. W lutym 1934 wojsko zaatakowało Karl - Marx - Hof jako siedzibę członków zdelegalizowanej partii socjalistycznej. Wydarzenia te zostały opisane przez Annę Seghers w noweli Der Wege durch Februarw 1935 roku.

Wiatach 1989-1992 przeprowadzono remont i modernizację osiedla - wyposażając je w łazienki przy każdym mieszkaniu, łącząc najmniejsze mieszkania w większe itd. Obecnie zamieszkuje je ok. 2200 mieszkańców.

Reumannhof przy Margaretengurtel 100 -110.

Wfeniesiony w latach 1925 - 1926. Projektował Hubert Gessner. Zespól usytuowany wokół dwóch dziedzińców. Akcentuje zespół wysoki budynek 12 piętrowy (40 m) zwany pierwszym wiedeńskim .wieżowcem".

Rabenhof przy Rabengasse 1-9 i Baumgasse 29-41

Wfeniesiony w latach 1925 - 28. Architekci Heinrich Schmid i Hermann Aichinger. Zespół wybudowano na terenie dawnych koszar. Liczył pierwotnie 1100 mieszkań przeznaczonych dla 4500 lokatorów. Najbardziej zintegrowany spośród zespołów mieszkaniowych „Czerwonego W/iednia" z zastaną tkanką historyczną.

Zastosowano w zespole dwa zabiegi kompozycyjne:

1.    Durch - Haus - syntezę struktury zabudowy i planu miasta - obiekt, przez który

przechodzi ulica lub przejście piesze ważne w skali miejskiej.