44636

przeciwnikiem i przez cały dzień odpierali ataki czołgów, zadając przy tym przeciwnikowi znaczne straty. Mężny opór stawili też pracownicy Poczty Polskiej w Gdańsku, którzy zabarykadowali się w jej siedzibie i odpierali niemieckie ataki.

Na Śląsku Armia Kraków, wspierana przez byłych powstańców śląskich oraz harcerzy, 5 września

Musiała ustąpić z Katowic.

Polacy oczekiwań pomocy Francji i Anglii, które według zawartych porozumień dyplomatycznych zobowiązane były do wypowiedzenia wojny Niemcom. Nastąpiło to 3 września. Niedługo jednak okazało się, że sojusznicy nie mają zamiaru wywiązać się z obietnic i nie podejmują żadnych działań w celu wsparcia walczącej Polski. Marszałek Rydz-Śmigły w obliczu pogarszającej się sytuacji 6 września podjął decyzję o przegrupowaniu wojsk na drugą linie defensywną. Rozciągała się ona wzdłuż Wisły, Sanu i rzeki Narew. Wkrótce z zagrożonej Warszawy ewakuowano rząd i prezydenta

Polski.

II etap Wojny (7-17 września 1939)

Bitwa nad Wizną zwana polskimi Termopilami stoczona 6-10 września opóźniła o kilka dni parcie Niemców na Warszawę. Batalion kapitana Raginisa z powodzeniem stawiał opór. Dowodzący tym odcinkiem, kapitan Władysław Raginis, widząc, że już nie ma żadnych szans na zwycięstwo wydał żołnierzom rozkaz przejść na tyły, a sam popełnił samobójstwo. Walczył on do końca odrzucając

możliwość złożenia broni.

Generał Kutrzeba wydał rozkaz o połączeniu dwóch armii: Poznań i Pomorze, co umożliwiło mu przeprowadzenie ataku na jednostki maszerujące na stolicę.

W rejonie Łowicza i Łęczycy wywiązała się niezwykle krwawa i zacięta bitwa, szybko nazywana przez niemiecką propagandę „bitwą wszechczasów”. Przeszła ona do historii, jako bitwa nad Bzurą. Bitwa nad Bzurą przebiegała w trzech fazach - pierwsze dwie fazy miały charakter działań zaczepno-obroimyrli, podejmowanych przez stronę polską, trzecia obrony:

-1 faza (9-12 wrzesień) natarcie na Stryków - II faza (13-16 wrzesień) natarcie na Łowicz

- III faza (16-18 wrzesień) odwrotna Warszawę, podczas, którego siły polskie uległy rozbiciu.

Efektowny atak Polaków znowu opóźnił uderzenie na miasto. Jednak już 17 września udało się Niemcom otoczyć polskie odziały, które zmuszone były do przebijania się w 40 tysięcznych grupach z rejonu Bzury i Puszczy Kampinoskiej. 22 Września bitwa wygasła.

W czasie, gdy polskie dywizje odpierały niemieckie ataki, 17 września 1939, Armia Radziecka o 5 rano w sile około 1 miliona żołnierzy przekroczyły wschodnie granice Polski, łamiąc postanowienia paktu o nieagresji (1932), umowy wynikające z przynależności do Ligi Narodów oraz realizując ustalenia tajnego protokołu paktu Ribbentrop-Mołotow - czwartego rozbioru Polski.

W oficjalnej nocie dyplomatycznej przekazanej polskiemu ambasadorowi w Moskwie, Władysławowi Grzybowskiemu, ludowy komisarz spraw zagranicznych Mołotow kłamliwie stwierdził, iż ten krok podyktowany był upadkiem państwa polskiego, ucieczką z kraju władz Rzeczypospolitej oraz koniecznością chronienia interesów ZSRR oraz ludności ukraińskiej i białoruskiej.

III etap Wojny ( 18 września - 5 października 1939)

Celem Rosjan było zajęcie Grodna i Wilna, gdzie doszło do starć z polskimi jednostkami. Walczono również w Grodnie, Czortkowie i innych miastach. Opór Sowietom stawiano pod Kobryniem i Szarkiem. Jednak w obliczu ataku z dwóch stron i konieczności prowadzenia walki na dwa fronty z przeważającymi siłami wroga klęska Polski była przesądzona. W takiej sytuacji marszałek Śmigły-Rydz rozkazał swoim żołnierzom, aby przebijali się ku Węgrom lub Rumunii, podejmując walkę z Armią Czerwoną tylko jedynie w razie prób rozbrojenia lub działań zaczepnych.

17 i 18 września rząd polski ewakuował się do Rumunii. W nadziei przekroczenia granicy rumuńskiej przebijały się liczne jednostki, jednak większość z nich musiała skapitulować po bitwie pod Tomaszowem Lubelskim 17- 26 września. W dniu 28 września poddała się Warszawa, której obroną