44817

•    Nowelizacje z dn. 17.07 i 29.07.1980 r. oraz 23.01.1981 r. - pojęcie Wspólnot Kulturalnych

zastąpiono Wspólnotami (flamandzką, francuską i niemieckojęzyczną). Ich organem przedstawicielskim był Rady (istniejące już wcześniej), a funkcje wykonawcze powierzono Egzekutywom Organy Wspólnot i Regionów nieformalnie połączono, a zakres ich władzy poszerzono o pełen nadzór administracyjny i uprawnienia do stanowienia podatków. Ponadto postanowiono powołać Trybunał Arbitrażowy do rozstrzygania kolizji między ustawami i dekretami oraz poszczególnymi    dekretami.

•Nowelizacja z dn. 15.07.1988 r. - rozwiązano problem Regionu Brukseli; rozbudowano kompetencje Wspólnot, a następnie powiązano je z uprawnieniami Regionów.

•    Nowelizacja z dn. 8.05 i 29.06.1993 r. - Belgia oficjalnie przekształciła się w państwo federalne, a prowincję Brabancję podzielona Określono kompetencje i skład obu izb Parlamentu, wprowadzono bezpośrednie wybory do Rad Wspólnot i Regionów, a także uznano konstytucyjnie Radę Stanu Zredukowano liczbę ministerstw szczebla federalnego, a stanowisko ministra lub sekretarza stanu i mandat parlamentarny objęto zasadą niepołączalności. W końcu nastąpi! rozdział uprawnień władz federalnych i władz Wspólnot/Regionów w odniesieniu do stosunków międzynarodowych.

Zgodnie z art. 195 konstytucji, aby dokonać zmiany jej przepisów, najpierw rząd winien ogłosić tego rodzaju wniosek Wniosek taki powoduje rozwiązanie izb pariamentu i konieczność nowego ich wyboru w terminie do 40 dni. W nowo wybranych izbach projekt zmian konstytucyjnych przechodzi procedurę legislacyjną przewidzianą dla trybu stanowienia ustaw nadzwyczajnych. Dla przyjęcia zmian wymagana jest obecność 2/3 członków Izby Reprezentantów i Senatu oraz większości 2/3 głosów członków glosujących w każdej izbie. [21 Ponadto art. 196, dodany w 1993 roku. wyklucza możliwość jakichkolwiek nowelizacji w czasie wojny oraz w sytuacji, gdy pariament nie może zebrać się na terytorium państwa. 14 lutego 1994 r. ujednolicono tekst konstytucji, któty wykazywał znaczny stopień zhierarchizowania ze względu na nanoszone poprawki.

Konstytucja Królestwa Belgii z 1831 r. należy do najstarszych ustaw zasadniczych w Europie i na świecie. Jej podstawowe zasady to:

•    suwerenność narodu

•    monarchiczna forma państwa

•    podział władz

•    iządy przedstawicielskie

•    dwuizbowości parlamentu

•    odpowiedzialność członków rządu

•    podstawowe prawa i wolności obywatelskie

Tekst konstytucji obejmuje 9 tytułów, które kolejno dotyczą: składu i podziału terytorialnego Belgii, praw obywatelskich, charakteru ustroju politycznego, stosunków międzynarodowych, finansów państwa, sił zbrojnych, postanowień ogólnych i zasad rewizji konstytucji. Ustawę zamyka część z przepisami przejściowymi.

Zgodnie z pierwotnym zamysłem twórców konstytucji Belgia miała być liberalną monarchią konstytucyjną, opartą na klasycznym, monteskiuszowskim trójpodziale władzy. Król był zarówno szefem władzy wykonawczej, czyli zwierzchnikiem rządu, jak i uczestniczył w procesie ustawodawczym wraz z parlamentem Rząd odpowiadał przed parlamentem, a każdy akt władcy wymagał kontrasygnaty odpowiedniego ministra. Z czasem uprawnienia monarchy zostały silnie ograniczone. Wiązało się to z procesem odchodzenia od państwa unitarnego na rzecz federacji, czemu towarzyszyło osłabienie władz ogólnopaństwowych przy jednoczesnym zwiększeniu roli Wspólnot i Regionów. Na mocy art 35 konstytucji władze federalne korzystają z tych uprawnień, które jasno wynikają z ustawy zasadniczej i innych ustaw pochodnych. Z kolei jednostkom składowym Belgii tj. Wspólnotom i Regionom przysługują uprawnienia tzw. implicite.

Pewną nowością w stosunku do innych konstytucji europejskich jest brak trybu badania konstytucyjności ustaw. Wyjątek stanowi tu Trybunał Arbitrażowy, któremu podlegają relacje