innych pozaumownych podstawach stosunku pracy, a zwłaszcza przy powołaniu Takie czasowe oddelegowanie do innej pracy nie zmienia też ani nie ogranicza konwencji umownego stosunku pracy.
Dyspozycyjność pracownika - a wiec jego podległość poleceniom wykraczającym poza treść podstawy nawiązania stosunku pracy jest bowiem cechą prawa pracy w ogólności.
• Dyspozycyjność występuje także w stosunku do prawników zatrudnionych na podstawie klasycznej umowy o pracę.
• Jest zawsze uwarunkowana przesłankami zawartymi w konkretnych przepisach zezwalających na jej wstępowanie (zawłaszcza przesłanką ograniczenia czasowego i przedmiotowego)
• Dyspozycyjność pracowników z mianowania nie jest rodzajowo odrębną cechą ich stosunku pracy (występuje najwyżej w większym nasileniu niż w powszechnym modelu zatrudnienia)
Zwiększone nasilenie dyspozycyjności nie może samo przez się decydować o odrębnym charakterze zatrudnienia na podstawie mianowania.
Pracownik ubiegający się o stanowisko np.. z mianowania ma pełną świadomość odrębnego statusu prawnego, którym będzie objęty przez czas trwania stosimku pracy, z zwłaszcza jego nasilonej dyspozycyjności czy podległości regułom odpowiedzialności dyscyplinarnej.
Również niewielkie znaczenie dla oceny charakteru i podstawy nawiązania stosimku pracy ma argument łączenia przez ustawodawcę szczególnych rodzajów prac czy funkcji z pozaumownymi podstawami nawiązania stosunku pracy, (ustawodawca nie zawsze konsekwentnie odnosi wybór, powołanie czy mianowanie do szczególnych rodzajów prac czy funkcji.
ll.de lege ferenda lac., dosl. 'o ustawie, która ma być uchwalona'; (zagadnienia, analizy) związane z tworzeniem prawa, z przyszłymi zmianami w ustawodawstwie.
Mianowanie, wybór, powoływanie są w kontekście dominującej w systemie polskiego piawra pracy umownej konwencji podstawy nawiązania stosimku pracy odrębnymi od umowy podstawkami nawiązania stosunku pracy (na zasadzie fikcji prawnej). Jaką inną rolę w zakreślonej przez ustawodawcę konwencji mogłyby, de lege ferenda pełnić wyżej