Instalacje sygnalizacyjno - alarmowe stosuje się w:

1. Obiektach handlowych:

1. jednokondygnacyjnych o pow. strefy poż. powyżej 5000 m²,

2. wielokondygnacyjnych o pow. strefy poż. powyżej 1500 m²,

2. teatrach o liczbie miejsc powyżej 300

3. kinach o liczbie miejsc powyżej 600

4. obiektach gastronomicznych
   o liczbie miejsc powyżej 300

5. salach widowiskowych
   i zamkniętych budynkach sportowych o liczbie miejsc powyżej 1500

6. obiektach wystawowych:

1. jednokondygnacyjnych o pow. strefy poż. powyżej 5000 m²,

2. wielokondygnacyjnych o pow. strefy poż. powyżej 2000 m²,

7. szpitalach o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku

8. sanatoriach o liczbie łóżek powyżej 200 w budynku

9. domach pomocy społecznej
   i ośrodkach rehabilitacji dla osób niepełnosprawnych o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku

10. zakładach pracy zatrudniających ponad 100 osób niepełnosprawnych
    w budynku

11. budynkach administracyjno - biurowych o wysokości powyżej 25 m

12. hotelach, pensjonatach
    i zajazdach o liczbie miejsc noclegowych powyżej 50

13. hotelach robotniczych, internatach, domach studenckich o liczbie miejsc noclegowych powyżej 200

14. archiwach wyznaczonych przez centralny organ archiwistyki

15. muzeach oraz zabytkach budowlanych

Klasyfikacja konwencjonalnych czujek pożarowych

1. temperaturowe cieplne

1. nadmiarowe - działają
   na zasadzie zadanej temp. (trzy klasy temp. w zakresie 60-80⁰C)

2. uniwersalne - j.w. oraz dodatkowy pomiar szybkości przyrostu temp. do czasu,
   w którym on nastąpił (próg działania najczęściej > 5⁰C,
   lub > 10⁰C)

2. dymowe

1. jonizacyjne (izotopowe) - zmiana rezystancji prądu w komorze pomiarowej po jej zadymieniu

2. optyczne

• absorpcyjne - mniejsze natężenie światła padającego na ciągle oświetlony fotodetektor, gdyż część pochłania dym

• rozproszeniowe - oświetlenie fotodetektora następuje dopiero światłem rozproszonym, odbitym od cząstek dymu znajdującego się w komorze czujki

• płomieniowe - reagują na promieniowanie elektromagnetyczne emitowane przez płomień

1. pomiar w zakresie nadfioletu - niewrażliwe na promieniowanie słoneczne

2. pomiar w zakresie podczerwieni - najbardziej rozpowszechnione

3. specjalne, np.: skaningowa czujka nadfioletu, czy dwubarwna czujka podczerwieni, itp.

Detektor - urządzenie mierzące zjawisko fizyczne

Schemat czujki

D Wsel I ς In Rw

D - detektor

Wsel - wzmaczniacz selektywny

ς - porównanie z wartością progową

In - element inercyjny

Rw - układ wykonawczy

Klasyfikacja systemów sygnalizacji pożarowej

1. Konwencjonalne w jednej linii dozowanej promieniowej do 32 czujek w wykonaniu zwykłym i do 24 czujek w wykonaniu iskrobezpiecznym. Po działaniu czujki centr. podaje tylko numer linii dozowej w której znajduje się alarmująca czujka bez dokładnej jej lokalizacji. Stosowane są czujki binarne podatne na alarmy fałszywe i dla zwiększenia niezawodności systemu wykorzystuje się różne warianty alarmowania.

2. Adresowalne- oparte również na czujkach binarnych które podłączamy poprzez adresowalne gniazdo lub adaptery czujek konwencjonalnych co pozwala na bardziej precyzyjne określenie miejsca w którym powstał pożar. Linie dozorowe najczęściej wykonane są jako pętlicowe.

Wady systemu wynikają z charakteru stosowanych czujek jednak zalety takie jak precyzyjne wskazania miejsca pożaru, oszczędność w okablowaniu i odporność na pojedyncze zwarcia w linii dozorowej stawiają systemy adresowalne wyżej od systemów konwencjonalnych. W obu w/w i omówionych systemach elementarnych decydującym o ogłoszeniu alarmu jest czujka lub ROP.

3. Nowej generacji (analogowe)-czujki binarne zostały zastąpione „inteligentnymi” sensorami, a sam system przypomina bardziej sieć komputerową w której centralka sygnalizacji poż. (CSP) jest serwerem, a sensory współpracującymi komputerami. Sensor-(czujnik) jest elementem w pełni adresowalnym lecz w przeciwieństwie do czujki nie decyduje o alarmie lecz tylko mierzy natężenie jednego lub kilku zjawisk poż. i zmierzone wartości transmituje do CSP. Centralka porównuje w sposób ciągły otrzymane dane z wartościami progowymi swojego oprogramowania i to ona właśnie decyduje czy i jaki stopień alarmu ogłosić.

4. Ssące systemy -bardzo wczesnej detekcji dymu- powietrze jest zasysane w sposób ciągły z przestrzeni chronionej za pomocą sieci rurek umieszczonych pod sufitem lub podłogą czy też rurek kapilarnych wprowadzonych do wnętrza urządzeń chronionych przez specjalną pompę. Powietrze przechodzi najpierw przez wysokowydajny filtr zatrzymujący kurz i zanieczyszczenia unoszące się w powietrzu a następnie dostaje się do głowicy detekcyjnej gdzie zostaje przeprowadzona precyzyjna analiza optyczna. Silna wiązka światła o szer. zakresie widma zostaje odbita w kierunku bardzo czułego półprzewodnika fotoelementu. Ten z kolei wysyła sygnał analogowy, który zostaje przetworzony na informację o zawartości dymu w powietrzu. Systemy ssące są w stanie wykryć pojedyncze cząstki dymu powstające np. podczas utleniania się przegrzanej izolacji przewodów elektrycznych na długo przed pojawieniem się płomienia co pozwala na odłączenie zasilania tych urządzeń i odszukanie uszkodzenia przed ich zniszczeniem.

5. System VIEW- na bazie czujek laserowych-system potrafi wykryć niewielkie ilości dymu w krótkim czasie, szybciej niż systemy ssące. Ponadto system ten posiada takie cechy jak:

• bardzo czuła detekcja - 0,09% zadymienia/ m,

• nie rozrzedza dymu

• brak opóźnienia -nie zależy od wielkości instalacji,

• brak ruchomych części,

• brak filtrów- tania konserwacja,

• pełna adresowalność,

• stały nadzór,

• zaawansowany algorytm obróbki sygnałów tj. :

1. eliminacja pików,

2. wygładzanie- częściowe obniżenie max. wskazań co umożliwia stosowanie czujek o bardzo wysokiej czułości.

3. multidetektor- przyśpieszenie alarmu,

4. alarm wstępny- możliwość programowania progu alarmu wstępnego osobno dla każdej czujki.

Instalacje sygnalizacyjno - alarmowe stosuje się w:

2. Obiektach handlowych:

3. jednokondygnacyjnych o pow. strefy poż. powyżej 5000 m²,

4. wielokondygnacyjnych o pow. strefy poż. powyżej 1500 m²,

7. teatrach o liczbie miejsc powyżej 300

8. kinach o liczbie miejsc powyżej 600

9. obiektach gastronomicznych
   o liczbie miejsc powyżej 300

10. salach widowiskowych
    i zamkniętych budynkach sportowych o liczbie miejsc powyżej 1500

11. obiektach wystawowych:

3. jednokondygnacyjnych o pow. strefy poż. powyżej 5000 m²,

4. wielokondygnacyjnych o pow. strefy poż. powyżej 2000 m²,

16. szpitalach o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku

17. sanatoriach o liczbie łóżek powyżej 200 w budynku

18. domach pomocy społecznej
    i ośrodkach rehabilitacji dla osób niepełnosprawnych o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku

19. zakładach pracy zatrudniających ponad 100 osób niepełnosprawnych
    w budynku

20. budynkach administracyjno - biurowych o wysokości powyżej 25 m

21. hotelach, pensjonatach
    i zajazdach o liczbie miejsc noclegowych powyżej 50

22. hotelach robotniczych, internatach, domach studenckich o liczbie miejsc noclegowych powyżej 200

23. archiwach wyznaczonych przez centralny organ archiwistyki

24. muzeach oraz zabytkach budowlanych

Klasyfikacja konwencjonalnych czujek pożarowych

2. temperaturowe cieplne

3. nadmiarowe - działają
   na zasadzie zadanej temp. (trzy klasy temp. w zakresie 60-80⁰C)

4. uniwersalne - j.w. oraz dodatkowy pomiar szybkości przyrostu temp. do czasu,
   w którym on nastąpił (próg działania najczęściej > 5⁰C,
   lub > 10⁰C)

3. dymowe

3. jonizacyjne (izotopowe) - zmiana rezystancji prądu w komorze pomiarowej po jej zadymieniu

4. optyczne

• absorpcyjne - mniejsze natężenie światła padającego na ciągle oświetlony fotodetektor, gdyż część pochłania dym

• rozproszeniowe - oświetlenie fotodetektora następuje dopiero światłem rozproszonym, odbitym od cząstek dymu znajdującego się w komorze czujki

• płomieniowe - reagują na promieniowanie elektromagnetyczne emitowane przez płomień

4. pomiar w zakresie nadfioletu - niewrażliwe na promieniowanie słoneczne

5. pomiar w zakresie podczerwieni - najbardziej rozpowszechnione

6. specjalne, np.: skaningowa czujka nadfioletu, czy dwubarwna czujka podczerwieni, itp.

Detektor - urządzenie mierzące zjawisko fizyczne

Schemat czujki

D Wsel I ς In Rw

D - detektor

Wsel - wzmaczniacz selektywny

ς - porównanie z wartością progową

In - element inercyjny

Rw - układ wykonawczy

Klasyfikacja systemów sygnalizacji pożarowej

1. Konwencjonalne w jednej linii dozowanej promieniowej do 32 czujek w wykonaniu zwykłym i do 24 czujek w wykonaniu iskrobezpiecznym. Po działaniu czujki centr. podaje tylko numer linii dozowej w której znajduje się alarmująca czujka bez dokładnej jej lokalizacji. Stosowane są czujki binarne podatne na alarmy fałszywe i dla zwiększenia niezawodności systemu wykorzystuje się różne warianty alarmowania.

2. Adresowalne- oparte również na czujkach binarnych które podłączamy poprzez adresowalne gniazdo lub adaptery czujek konwencjonalnych co pozwala na bardziej precyzyjne określenie miejsca w którym powstał pożar. Linie dozorowe najczęściej wykonane są jako pętlicowe.

Wady systemu wynikają z charakteru stosowanych czujek jednak zalety takie jak precyzyjne wskazania miejsca pożaru, oszczędność w okablowaniu i odporność na pojedyncze zwarcia w linii dozorowej stawiają systemy adresowalne wyżej od systemów konwencjonalnych. W obu w/w i omówionych systemach elementarnych decydującym o ogłoszeniu alarmu jest czujka lub ROP.

3. Nowej generacji (analogowe)-czujki binarne zostały zastąpione „inteligentnymi” sensorami, a sam system przypomina bardziej sieć komputerową w której centralka sygnalizacji poż. (CSP) jest serwerem, a sensory współpracującymi komputerami. Sensor-(czujnik) jest elementem w pełni adresowalnym lecz w przeciwieństwie do czujki nie decyduje o alarmie lecz tylko mierzy natężenie jednego lub kilku zjawisk poż. i zmierzone wartości transmituje do CSP. Centralka porównuje w sposób ciągły otrzymane dane z wartościami progowymi swojego oprogramowania i to ona właśnie decyduje czy i jaki stopień alarmu ogłosić.

4. Ssące systemy -bardzo wczesnej detekcji dymu- powietrze jest zasysane w sposób ciągły z przestrzeni chronionej za pomocą sieci rurek umieszczonych pod sufitem lub podłogą czy też rurek kapilarnych wprowadzonych do wnętrza urządzeń chronionych przez specjalną pompę. Powietrze przechodzi najpierw przez wysokowydajny filtr zatrzymujący kurz i zanieczyszczenia unoszące się w powietrzu a następnie dostaje się do głowicy detekcyjnej gdzie zostaje przeprowadzona precyzyjna analiza optyczna. Silna wiązka światła o szer. zakresie widma zostaje odbita w kierunku bardzo czułego półprzewodnika fotoelementu. Ten z kolei wysyła sygnał analogowy, który zostaje przetworzony na informację o zawartości dymu w powietrzu. Systemy ssące są w stanie wykryć pojedyncze cząstki dymu powstające np. podczas utleniania się przegrzanej izolacji przewodów elektrycznych na długo przed pojawieniem się płomienia co pozwala na odłączenie zasilania tych urządzeń i odszukanie uszkodzenia przed ich zniszczeniem.

5. System VIEW- na bazie czujek laserowych-system potrafi wykryć niewielkie ilości dymu w krótkim czasie, szybciej niż systemy ssące. Ponadto system ten posiada takie cechy jak:

• bardzo czuła detekcja - 0,09% zadymienia/ m,

• nie rozrzedza dymu

• brak opóźnienia -nie zależy od wielkości instalacji,

• brak ruchomych części,

• brak filtrów- tania konserwacja,

• pełna adresowalność,

• stały nadzór,

• zaawansowany algorytm obróbki sygnałów tj. :

5. eliminacja pików,

6. wygładzanie- częściowe obniżenie max. wskazań co umożliwia stosowanie czujek o bardzo wysokiej czułości.

7. multidetektor- przyśpieszenie alarmu,

8. alarm wstępny- możliwość programowania progu alarmu wstępnego osobno dla każdej czujki.

---