60512

-    odwzorowanie równopolowe Lamberta.

Najprostsza jest charakterystyka siatek azymutalnych w położeniu normalnym (biegunowym) (tabela 1). Punkt główny odwzorowania O, stanowiący punkt styczności płaszczyzny odwzorowawczej z kulą ziemską, umiejscowiony jest dokładnie w biegunie, który jest jednocześnie punktem zenitalnym (0=N=Z lub 0=S==Z). Płaszczyzna równika stanowi płaszczyznę horyzontu, a siatka geograficzna złożona z południków i równoleżników tworzy zarazem siatkę wertykałów i almukantaratów. Krzyżujące się w biegunie południki przecinają równoleżniki pod kątem prostym, można zatem powiedzieć, że siatka geograficzna ma charakter siatki ortogonalnej.

Niezależnie od typu odwzorowania azymutalnego, w położeniu biegunowym obrazy południków (będących w tym przypadku wertykałami) zawsze tworzą pęk prostych przecinających się w biegunie. Kąty między obrazami południków na płaszczyźnie rzutów są takie same jak kąty między południkami na kuli ziemskiej (różnice długości geograficznych dwóch punktów na oryginale i w odwzorowaniu są sobie równe; ryć. 18). Równoleżniki (będące w tym położeniu almukantaratami) odwzorowują się na koła koncentryczne względem bieguna (punktu głównego). W zależności od przyjętego sposobu konstrukcji siatki odstępy między obrazami równoleżników w miarę oddalania się od punktu O rosną (siatki centralna i stereograficzna), są jednakowe (siatka Postela) lub maleją (siatki Lamberta i ortograficzna - ryć. 18). Proste południki i koła równoleżników w każdej z tych siatek przecinają się zawsze pod kątem prostym, ponieważ stanowią kierunki główne (zachowana zostaje ich prostopadłość, tak jak na kuli ziemskiej, a siatka kartograficzna jest także siatką ortogonalną).

Położenie dowolnego punktu P(</?A) w siatce azymutalnej biegunowej względem założonego punktu głównego odwzorowania O, którym jest jeden z biegunów, może być określone:

-geometrycznie (z wyjątkiem siatki Postela);

-    analitycznie, przez obliczenie współrzędnych biegunowych, czyli promienia g i kąta długości geograficznej AA, gdzie p=f lub p=f(z_B), a AA zgodne są z oryginałem;

-analitycznie, przez obliczenie współrzędnych prostokątnych płaskich x, y, gdzie x=pcosM y=ps\n AA lub x=f(z_B)c os AA, y= f {z _B) sin AA (ryć. 18).