Kraje, w których występuje wysoka inflacja mają również wysokie stopy procentowe.
Według hipotezy Fischera wzrostowi inflacji o 1% towarzyszy wzrost stopy procentowej także o 1%.
Realna stopa procentowa = nominalna stopa procentowa - stopa inflacji. - przykład: inflacja 10%, za 100 funtów możemy kupić 10 książek, za rok na te książki wydamy 110 funtów. Jeśli nominalna stopa % wynosi 12% to, jeśli pożyczymy bankowi pieniądze na rok, możemy z tego mieć 112 funtów. Wtedy kupujemy książki, zostaje nam 2 funty, i te dwa funty to realna stopa procentowa. Hipoteza Fischera stwierdza, że realna stopa % nie podlega większym zmianom. Inaczej powiem pojawiłaby się wielka nadwyżka po stronie podaży i popytu na pożyczki. Wyższa inflacja musi być wyrównana odpowiednią stopą procentową. Hipoteza to choć nie jest w pełni precyzyjna, dość dobrze przybliża rzeczywistość.
Zwiększenie wzrostu ilości pieniądza prowadzi nie tylko do wzrostu tempa inflacji, ale do wzrostu nominalnej stopy procentowej. Efektem tego jest spadek popytu na realne zasoby pieniądza, co powoduje różnicę w ilości pieniądza i cen. Tiwa to dopóki realna podaż pieniądza nie dostosuje się do tej zmiany realnego popytu na pieniądz.