Wielkość ;// nazywamy rzędem izochromy, którą przypisujemy kolejnym prążkom pojawiającym się ze wzrostem obciążenia materiału.

Haski stan obciążenia w polan skopie

Opis zjawisk polaryzacyjnych fali świetlnej w polaryskopie z modelem będącym w stanie obciążenia płaskiego przedstawiony jest na rys. 1.

Rys. 1. Bieg promieni świetlnych w polaryskopie z obciążonym źródłem M

Z monocliromatycznego źródła światła Z fala pada na polaryzator P, ulegając polaryzacji liniowej. W uwidocznionym ustawieniu przyrządu polaryzator P oraz analizator/I są wzajemnie skrzyżowane. W drodze spolaryzowanej wiązki umieszczono obciążony model M. Po opuszczeniu polaryzatora stan drgań optycznych opisuje funkcja:

E = £max

gdzie: E_nun - amplituda drgań fali wychodzącej z polaryzatora.

2n 2 nc

c - prędkość fali (światła),

A - długość fali.

W dalszym ciągu światło przechodząc przez obciążony model M wskutek dwójlomności wymuszonej ulega podwójnemu załamaniu i pojawiają się dwa wektory świetlne odpowiadające promieniowi zwyczajnemu i nadzwyczajnemu przesuniętych w fazie o ę.

E\ ~ ^inax ^s*^na * sin co t    (8)

E"i~ /?max cosa -sin(cy / + <p)    (9)

gdzie a - kąt pomiędzy płaszczyzną drgań wiązki opuszczającej polaryzator oraz

~>nS

kterunkrem głównym naprężeń modelu, ponadto (p =-, zgodnre z zależnością (1).

A,

Czyli światło po przejściu przez model M staje się spolaryzowane eliptycznie. Jeżeli przesunięcie liniowe odpowiada warunkowi (4), wtedy występuje wygaszanie.

Światło przechodzące przez analizator jest opisane wypadkowym wektorem świetlnym:

2