75833

Odruch na rozciąganie - składowa toniczna i fazowa

Rozciąganie mięśnia szkieletowego mającego nieuszkodzone unerwienie, powoduje skurcz tego mięśnia. Odpowiedź tę nazwano odruchem na rozciąganie. Bodźcem któiy inicjuje wystąpienie tego odruchu, jest rozciąganie mięśnia, a odpowiedzią jest skurcz mięśnia rozciągniętego. Receptorem w tym odruchu jest wrzecionko nerwowo-mięśniowe. Impulsy powstające we wrzecionku Są przewodzone do ośrodkowego układu nerwowego poprzez szybko przewodzące włókna czuciowe, które biegną bezpośrednio do motoneuronów zaopatrujących dany mięsień. Neurotransmiterem w synapsie ośrodkowej jest glutaminian. Odruchy na rozciąganie są najlepiej poznanymi i zbadanymi odruchami monosynaptycznymi występującymi w organizmie człowieka.

Uderzenie w więzadło rzepkowe wywołuje odruch kolanowy, czyli odruch na rozciąganie mięśnia czworogłowego uda, ponieważ uderzenie w wiązadło powoduje rozciągnięcie tego mięśnia. Podobny skurcz można zaobserwować wtedy, gdy mięsień czworogłowy uda jest ręcznie rozciągany. Odruchy na rozciąganie mogą też być wywoływane z większości dużych mięśni szkiełetowycłi. Na przykład uderzenie w ścięgno mięśnia trójgłowego ramienia powoduje wyprostowanie kończyny w stawie łokciowym, jako skutek odruchowego skurczu mięśnia trójgłowego ramienia. Uderzenie w ścięgno piętowe (Achillesa) wywołuje odruch piętowy, spowodowany odruchowym skurczem mięśnia dwugłowego łydki. Uderzenie z boku twarzy doprowadza do odruchowego skurczu mięśnia żwacza.