80958

Dobra wiara w prawie cywilnym- pojęcie, ochrona, przykłady

Art 7 KC domniemanie dobrej wiary, odnosi się do całego systemu prawa cywilnego- każe domniemywać istnienie dobrej wiary.

Dobra wiara jest zjawiskiem wewnętrznym, stanowiącym stan psychiczny określonej osoby polegający na jej błędnym, ale usprawiedliwionym mniemaniu o istnieniu jakiegoś prawa, czy stosunku prawnego. W dobrej wierze jest ten, kto nie zna z przyczyn usprawiedliwionych niekorzystnego dla niego stosunku prawnego; przyczyny usprawiedliwione tzn. mimo dołożenia należytej staranności nie mógł się o należytym stanie prawnym dowiedzieć. W złej wierze jest ten, kto zna rzeczywisty stan prawny.

Np. posiadaczem rzeczy w dobrej wierze jest ten, kto nią włada jak właściciel w błędnym, ale usprawiedliwionym przekonaniu, iż jest właścicielem rzeczy, zaś w zlej wierze- ten, kto rzeczą włada jak właściciel, chociaż wie, lub powinien wiedzieć, że właścicielem nie jest.

Prawo nie chroni tego, kto działa w mylnym przekonaniu co do istnienia określonego stanu prawnego w każdej sytuacji, wiec nie przejmuje generalnej zasady oclirony dobrej wiary. Z takiej oclirony korzysta się w wypadkach w ustawie przewidzianych

Np art . 172 § 1 kc - posiadacz samoistny nieruchomości nabywa jej własność w drodze zasiedzenia w terminie skróconym, jeżeli jest w dobrej wierze.

W przypadku dokonania czynności prawnej przez przedstawiciela ustawwyego osoby przez niego zastąpionej, o istnieniu dobrej czy zlej wiary decyduje znajomość rzeczywistego stanu prawnego przez przedstawiciela ustawowego a nie osobę zastąpioną.

Przy pełnomocnictwie znaczenie ma dobra wiara pełnomocnika oraz mocodawcy.

Oclironę osób będących w dobrej wierze wzmacnia domruemanie istnienia dobrej wiary- art. 7 kc- jeżeli ustawia uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary.