81594

dobra. Jest to problem, który musi rozwiązać interwencja państwa, zapewniając zrównanie społecznego kosztu krańcowego ze społeczną użytecznością krańcową.

Indywidualne krzywe popytu(Pl, P2) zsumowane pionowo dają w efekcie krzywą popytu społecznego, czyli krzywą społecznej użyteczności krańcowej.(DD). Jeżeli MC oznacza prywatny i społeczny koszt krańcowy wytworzenia dobra publicznego, optymalną społecznie wielkością produkcji jest Q*. kiedy to społeczny koszt krańcowy oraz społeczna użyteczność krańcowa są równe.

Konstruując krzywa społecznej użyteczności krańcowej państwo rozstrzyga, jaka ilość dobra publicznego

jest optymalna społecznie.

Problem gapowicza powoduje, iż rynki prywatne nie wyprodukują społecznie efektywnej ilości dobra publicznego i że jest tu miejsce na interwencje państwa, wywołana wzglądami efektywności. Wynika stąd również, że państwo musi określić jak wiele tych dóbr należy produkować. Nie wynika zaś, że to ono samo ma je wytwarzać.

To czy dobra publiczne powinny być produkowane przez sektor publiczny, nie zależy od sposobu ich konsumpcji, lecz od sposobu ich wytwarzania.(zamiatanie ulic to nic nadzwyczajnego i może być z łatwością wykonywane zarówno przez służby publiczne, jak i prywatne)

Państwo wydaje pieniądze na dobra publiczne, gdyż pozostawienie ich w gestii sektora prywatnego powodowałoby zawodność rynku. Motywem tej interwencji jest, zatem efektywność społeczna. W przeciwieństwie do tego wydatki państwa na płatności transferowe wiążą się przede wszystkim z kwestią równości i redystrybucji dochodów. Skala redystrybucji, do której osiągnięcia zmierza państwo, jest kwestią uznaniową- czystym sądem wartościującym, będącym przedmiotem sporu różnych partii politycznych. Występuje tu ponadto nieunikniona konkurencja pomiędzy dwoma celami: efektywnością i równością. Ażeby zwiększyć skale redystrybucji, państwo będzie zmuszone podnieść stopy podatkowe.

Dobra społecznie pożądane to takie dobra, o których społeczeństwo sądzi, że każdy powinien je posiadać, bez względu na to, czy tego pragnie(oświata, ochrona zdrowia). Natomiast dobrami społecznie niepożądane to takie dobra, które zdaniem społeczeństwa powinny być wyeliminowane bez względu na to, jaki stosunek do nich maja poszczególne jednostki(papierosy, narkomania, hazard).

Istnieją dwa powody uzasadniające wyróżnianie dóbr społecznie pożądanych:

1.    Skoro wzrost wykształcenia zwiększa wydajności nie tylko kształcącego się pracownika, lecz wszystkich innych, z którymi on współpracuje- to mamy do czynienia z produkcyjnym efektem zewnętrznym niebranym pod uwagę, kiedy jednostka rozstrzyga, jakie wykształcenie warto uzyskać. Jeżeli ludzie zgłaszają za mały popyt na wykształcenie, społeczeństwo powinno zachęcać do jego pobierania, czyniąc wykształcenie bardziej dostępnym.

2.    Pojawia się wówczas, gdy społeczeństwo uznaje, że jednostki przestają działać w swym dobrze pojętym interesie.(narkomania)

Celem interwencji państwa jest nie tyle wmawianie ludziom, czego powinni chcieć, ile uświadamianie im, czego już pragną. Państwo może, zatem wydatkować pieniądze na obowiązkowe kształcenie lub obowiązkowe szczepienia, ponieważ zdaje sobie sprawę