81779

politycznego (m.in. Germaine de Stael, Beniamin Costant) i spiskowa-rojalistyczna, wierna Burbonom. Mimo że nie stanowiła ona poważnego zagrożenia dla reżimu, to uzmysławiała, że nie wszyscy poddali się propagandzie Napoleona. Działalność obu nurtów opozycji, które niebawem wpłyną w znaczący sposób na losy Francji, wychodziła naprzeciw oczekiwaniom burżuazji, w której swobody polityczne i ekonomiczne uderzył Napoleon (nieustanne wojny zakłócały życie gospodarcze    kraju).

Piętnastoletni okres rządów Napoleona to, oprócz umacniania pozycji cesarza wewnątrz kraju, budowa hegemoni Francji w Europie, powstawanie napoleońskiego imperium. U szczytu swej potęgi znalazło się ono po zawarciu pokoju wiedeńskiego w 1809 r.. Prusy i Austria po klęsce 1809 r. Pozostawały w cieniu Francji, nie inicjując akcji zaczepnych. Rosja po Tylży była sprzymierzeńcem Napoleona, acz- bardzo niepewnym. Szwecja nie przystąpiła do IV i V koalicji antynapoleońskiej. Tylko na Półwyspie Pirenejskim trwał od 1808 r. zbrojny konflikt, a niepokonana Anglia opierała się zarówno militarnym, jak i ekonomicznym akcjom Napoleona, który w 1806 r. ogłosił blokadę kontynentalną. Jednak może być ona skuteczna tylko pod warunkiem, że zastosują się do niej wszystkie państwa europejskie. To zaś wymaga poddania ich władzy francuskiej. Polityka taka prowadzi do nowych podbojów. Tak jest w przypadku Portugalii i Hiszpanii.

2.    ROLA PROPAGANDY.

Jako pierwszy, wykorzystał aparat państwowy do kontrolowania opinii publicznej. Jeśli chodzi o propagandę, stosowaną w prasie, to Napoleon zazwyczaj wyolbrzymiał swoje sukcesy i bagatelizował porażki.

Np. Marengo. Bohaterami tej kampanii byli Desaix i Moreau w 1800 roku, ale dzięki mistrzowskiej manipulacji sukces ten szybko przypisano Napoleonowi. W biuletynach, Bonaparte opisywany był jako bohaterski i zwycięski wódz, wyzwoliciel narodów, człowiek szlachetny. Do tworzenia takich tekstów używano bardzo wyrazistego słownictwa bogatego w epitety oraz opierano się na wypowiedziach i dziełach filozofów i historyków. Według koncepcji Napoleona, zadaniem prasy nie było informowanie ludzi o obecnej sytuacji, ale szeroko rozumiana manipulacja faktami.

Ważną rolę w propagandzie wojskowej odgrywał Kościół. Bardzo często księża odczytywali z ambon listy pasterskie, w których pisano, że Francuzi są narodem wybranym, a zatem wojna którą prowadzą, ma charakter świętej wojny. Bonaparte wykorzystywał także sztukę do ukazania swojego intelektualnego geniuszu i otrzymania poparcia wśród francuskiej elity. Dzięki takiej propagandzie, Napoleon Bonaparte przekonał społeczeństwo do tego, że jest nie tylko przywódcą narodu wybranego przez Boga, ale także człowiekiem intelektu o wyrafinowanym guście, dla którego wszystko było możliwe.

3.    STOSUNKI Z KOŚCIOŁEM.