Opisać czynniki wzrostu PKB w ujęciu Solowa
Wielkie znaczenie dla rozwoju teorii wzrostu gospodarczego miał model opracowany przez Roberta Solowa. Model ten wyjaśnia, w jaki sposób wzrost zasobów kapitału, wielkości zastosowanej w produkcji siły roboczej oraz postęp w dziedzinie technologii oddziałują na siebie i w jaki sposób wpływają na zwiększenie produkcji. Przede wszystkim model ten wyjaśnia wpływ podaży i popytu na dobra i usługi na wielkość akumulacji kapitału w danym czasie.
Popyt wyznacza rozmiary produkcji, wytworzonej w danym czasie a popyt decyduje o podziale tej produkcji na elementy ostateczne.
W modelu tym, wielkość kapitału podlega zmianom z dwóch głównych powodów: 0 po pierwsze inwestycje powiększają ogólną wielkość kapitał;
0 po drugie pewna część starego kapitału ulega zużyciu co powoduje obniżenie zasobu.
Natomiast na wzrost produkcji wpływają trzy czynniki:
1. wzrost kapitału,
2. przyrost ludności,
3. postęp techniczny.
We wspomnianym wyżej modelu Solowa, podobnie jak w modelu Harroda-Domara, zwiększenie stopy oszczędności podnosi poziom inwestycji. Inwestycje tworzą kapitał, toteż zwiększenie stopy oszczędności przyczynia się do zwiększenia ilości kapitału. W efekcie mamy wzrost gospodarczy. Jednak, zgodnie z prawem malejących przychodów [Gdy rosną nakłady jednego czynnika, a drugi czynnik produkcji nie zmienia się, to produkcja najpierw rośnie, lecz tempo wzrostu jest malejące, potem produkcja zaczyna spadać], im więcej Jest kapitału, tym mniejsza jest jego produktywność. Z czasem więc tempo wzrostu gospodarczego maleje, aż w końcu wraca do tego samego poziomu na jakim było zanim stopa oszczędności wzrosła. Z analizy Solowa wynika więc, że w długim okresie intensywniejsze oszczędzanie nie przekłada się na szybszy wzrost gospodarczy. Czy to oznacza, że nie warto więcej oszczędzać? Ależ skąd. Co prawda wg Solowa po pewnym czasie tempo wzrostu i tak wróci do pierwotnej wartości, ale wtedy PKB będzie już na wyższym poziomie niż byłby gdyby nie szybki wzrost wywołany przez większe oszczędności.