86799

Przedstawiciele poszczególnych dyscyplin empirycznych w swoich pytaniach i odpowiedziach nie mogą wychodzić poza granice swoich dyscyplin. Natomiast filozofia pyta o warunki całościowe, np. o warunki bycia człowieka w świecie. Nauki szczegółowe dokonują zawsze redukcji poznawanej rzeczywistości (łac. reduco - sprowadzać do czegoś niższego, uproszczenie).

Pytania filozoficzne - są to pytania całościowe dotyczące bycia w świecie, wyjścia poza potoczne doświadczenie. Wychodzą zawsze poza wycinek świata doświadczalnego. Pytanie wychodzi od doświadczenia potocznego, ale nie zatrzymuje się na nim. Pyta o to, co leży u podstaw doświadczenia, czyli doświadczenia filozoficznego (nie są to pytania o empiryczne warunki i źródła tego, co empiryczne). Natomiast naukom realnym chodzi o empiryczne warunki i źródła świata empirycznego, poza którego nie mogą wyjść.

Początki filozofii zaczynają się od zadziwienia nad kosmosem, nie człowiekiem. Nastąpiło oddzielenie człowieka od kosmosu i świata przyrody - nie ma do niego powrotu. Świadomość człowieczeństwa (pytania o sens).

Atawizmy - pozostałości po futrze.

3. Potrzeba sensu - człowiek jako jedyna istota potrzebuje do życia nie tylko wartości użytecznych (jedzenie, picie, ciepły kąt), ale jest istotą, która pragnie koniecznie posiąść wiedzę na temat znaczenia swojego istnienia; pragnie wiedzieć po co istnieje, czy życie ma cel (jednostkowe i społeczne), czy życie jest ukierunkowane.

Czy dzieje ludzkości biegną mimo rozwojów katastrof ku nadrzędnemu celowi? Czy może po wzroście chylą się ku upadkowi?

Czy jest to proces racjonalny?

Pytanie o sens mówi o tym, czy „moje osobiste życie" ma jakiś cel.

Problem sensu istnienia jako doświadczenie filozoficzne ściśle wiąże się z systemem wartości (aksjologia). Otóż tylko wartości najwyższe (takie jak miłość, dobro, prawda, wierność, przyjaźń) usensowniają istnienie.

4. Punktem wyjścia wszelkiego filozofowania jest doświadczenie. Filozof (człowiek filozofujący) wychodzi od swojego potocznego (codziennego) świata doświadczeń. Wychodzimy od doświadczenia świata, który znamy, w którym się orientujemy. Jest to obecność doświadczająca. Świat rozpada się na „ja" podmiotowe i przedmiotowe.