94915

do UE. Jeszcze w maju 2005 r., podczas posiedzenia Rady UE, „nowe” państwa członkowskie zadeklarowały zwiększenie swojej pomocy dla krajów Południa do poziomu 0,17% DNB do 2010 r. oraz 0,33% DNB do 2015 r.(„stare" kraje Unii zobowiązały się do 0,7% DNB w 2015 r.), a tym samym nie udało się sprostać prognozom MSZ co do udziału ODA w DNB - założenia były dużo wyższe od realnej pomocy. Począwszy od 2007 r. odchylenie było coraz wyższe(w 2010 było 0,08 zamiast oczekiwanych 0,17%).

W podziale na pomoc wielostronną i dwustronną w 2010 r.: ta pierwsza wynosiła281,71 min USD(74,38% całej pomocy rozwojowej), a druga 96,02 min USD(25,42%). Zdecydowana większość tych środków pochodziła z wpłat do budżetu UE, a reszta z innych om: Bank Światowy, Międzynarodowy Fundusz Walutowy itp.

Kierunki polskiej pomocy bilateralnej w 2010 r.:

•    około 80 państw

•    ponad 50% polskiej ODA zostało przekazanych do Azji Wschodniej, głównie za sprawą umowy kredytowej między RP i ChRL, która stanowi 90% proc. pomocy dla tego regionu(do ChRL Polska przekazała 45,23mln USD)

•    znaczną część polskiej ODA otrzymują kraje Europy(gł. Białoruś i Ukraina) oraz Azji Południow o-Środkow ej i Kaukazu(gł. Afganistan i Gruzja).

•    wyraźny spadek(i tak niewielkiej) pomocy rozwojowej dla państw afrykańskich - w 2010 r. wartość pomocy dla Afryki była trzykrotnie mniejsza niż w 2009 r., a czterokrotnie mniejsza w porównaniu z 2008.

=> Wg, raportu UNDP tymczasem najbardziej potrzebującym kontynentem jest właśnie

Afryka, szczególnie region subsaharyjski - w tym regionie 30-40 % ludności nie dożywa 40-tego roku życia, 60-70% nie umie ani czytać, ani pisać(Mali - 76%), 40-50% nie ma dostępu do wody pitnejfw Etiopii - 78%), 30-40% poniżej 5-tego roku życia jest niedożywionych, za mniej niż 1 dolara dziennie żyje w tych państwach około 50% mieszkańców(w Nigerii - 70,8%), a poniżej 2 dolarów średnio 85% (we wspomnianej Nigerii 92%).

Podczas gdy ogólna w iclkość polskiej pomocy do poszczególnych regionów ma od 2008 r. tendencję malejącą, odwrotnie jest w przypadku Azji Wchodniej, gdzie wielkość ta sukcesyw nie w zrasta.

Kraje priorytetowe polskiej pomocy bilateralnej

Priorytetowe kierunki i sektory wsparcia definiowane są przede wszystkim w rocznych programach polskiej nomocy zagranicznej oraz wieloletnich dokumentach strategicznych. Od momentu utworzenia systemu polskiej Oficjalnej Pomocy Rozwojowej w 2004 r. lista krajów priorytetowych nieustannie ewoluuje, a niezależnie od jej istnienia środki wydatkowane są w innych, nie będących priorytetowymi, państwach:

Lista krajów priorytetowych 2004-2010:

2004    - 6 krajów priorytetowych( Afgani stan, Angola, Gruzja, Irak, Mołdowa i Wietnam)

2005    - 7 krajów priorytetowych(dodano Autonomię Palestyńską)

2006    - 9 krajów pri orytetowyc h( dodano Białoruś i Ukrainę)

2007    - 9 krajów priorytetowrych(usunięto Wietnam, dodano Tanzanię)

2008    - 8 krajów pri orytetowyc h(usunięto Irak)

2009    - 7 krajów priorytetowych (usunięto Tanzanię)

2010    - 7 krajów priorytetowych(Afganistan, Angola, Gruzja, Mołdowa, Autonomia Palestyńska, Białoruś, Ukraina)

Pomimo tego priorytetowego ustalenia, najwięcej(47% całości) pomocy otrzymały Chiny (co wiąże się z zaliczaniem do statystyk pomocy nie tylko wydatków projektowych, lecz także mechanizmów takich, jak umorzenia długów i udzielanie pożyczek i kredytów preferencyjnych, szczególnie w ramach tzw. pomocy wiązanej(ang. tied aid), dopiero potem