94968

na świat"’ oraz zapoczątkowanie „socjalistycznej gospodarki rynkowej”. Doprowadziło to nun. do dekolektywizacji rolnictwa, odrodzenia sektora prywatnego, utworzenia pierwszych specjalnych stref ekon. (1979). Reformom wewnętrznym towarzyszyły zmiany w polityce zagranicznej. Już na przełomie lat 60. i 70. ChRL zaczęła stopniowo wychodzić z izolacji, 1971 zajmując miejsce Tajwanu w ONZ. W latach 70. ożywiły się kontakty z USA, a w latach 80. nastąpiła normalizacja stosunków z ZSRR. W 1986-87 doszło w kierownictwie cliińskim do kontrowersji wokół procesu reform i sukcesji po Deng \iaopingu; 1987 zdymisjonowano Hu Yaobanga. Inflacja, wzrost kosztów utrzymania i zahamowanie reform politycznych wywołały niezadowolenie społeczeństwa; 1989 prodemokratyczne, masowe demonstracje młodzieży na placu Tian’anmen w Pekinie (głównie studentów) zostały krwawo stłumione przez wojsko. Usunięto Zhao Ziyanga, jego miejsce zajął Jiang Zemin. Mimo nasilenia represji politycznych, Chiny kontynuują reformy gospodarcze i rozwijają kontakty z zagranicą. Bezprecedensowy wzrost gospodarczy od lat 90. uczynił z Chin w 2006 trzecią gospodarkę świata. Od 1999 pogłębia się konflikt władz z wyznawcami ruchu Falun Gong (ok. 70 min), nieuregulowana pozostaje kwestia tybetańska i status wiernego Rzymowi Kościoła katolickiego. Władze ChRL kategorycznie sprzeciwiają się narastającym tendencjom niepodległościowym na Tajwanie.W 1997 w skład Chin wszedł jako Specjalny Region Adm. ChRL, o szerokim stopniu autonomii (poza obronnością i polityką zagraniczną) Hongkong, a 1999 także Makau. W' 1998 premierem został Zhu Rongji, jeden z architektów tynkowych reform gospodarczych, Li Peng — przewodniczącym parlamentu. W^; 2002 XVI Zjazd KPCh wybrał na nowego sekretarza generalnego partii Hu Jintaoo, III 2003 objął on również stanowisko przewodniczącego ChRL. Premierem został wówczas Wen Jiabao, a przewodniczącym parlamentu Wu Bangguo.