97237

•    obecność mikroelementów Ca, Fe, Cu, Mg, P

•    gazowy NH3 poniżej lmg/dm3 Gest toksyczny dla nitryfikatorów)

•    brak innych toksycznych związków (fenoli, antybiotyków itp.)

•    obecność C02 lub węglanów jako źródła węgla dla autotrofów

•    neutralizacja powstającego kwasu azotowego (III) który hamuje obie fazy nitryfikacji, można to zrobić przez dodatek kredy.

Azotany mogą być bezpośrednio wykorzystywane jako źródło azotu przez rośliny, mogą gromadzić się w glebie (np. złoża saletry chilijskiej) lub ulegać rozkładowi przez bakterie denitryfikacyjne. Denitryfikacja lub oddychanie azotanowe zachodzi przede wszystkim wtedy, kiedy stworzone są warunki beztlenowe, czyli takie, w których tlen nie występuje w formie cząsteczkowej (02), ale jest obecny w formie związanej chemicznie np. w postaci azotanów (N03-). W takiej sytuacji bakterie nie mogą używać do oddychania tlenu cząsteczkowego i muszą wykorzystywać ten związany chemicznie. Następuje wykorzystanie tlenu zawartego w azotanach w myśl uproszczonej reakcji:

NO, + 0,5 H,0 -> 0,5 N, ♦ 2,5 O + OH

W wyniku aktywności życiowej mikroorganizmów następuje przekształcenie azotu azotanowego w formę cząsteczkową N2, który jest gazem i ulatnia się z wody w powietrze. Liczne denitryfikatory żyją w glebie i wodzie, przyczyniając się do lokalnych strat azotu glebowego, zwłaszcza w glebach słabo przewietrzanych. Przykładem bakterii denitryfikujących , żyjących w wodzie to bakterie Pseudomonas fluorescens.

Znaczenie denitryfikacii:

•    zmniejszenie ilości przyswajalnego azotu,

•    usuwa nadmiar N0_?- i NOy ze środowiska,

•    zamyka obieg azotu.

Bezsprzecznie rola bakterii nitryfikacyjnych i denitryfikacyjnych jest bardzo duża. Bez ich obecności niemożliwy byłby prawidłowy obieg azotu w przyrodzie. Spowodowałoby to zaburzenie cykli biogeochemicznych i równocześnie nastąpiłoby całkowite zachwianie równowagi w środowisku naturalnym.

Makro- i mikroelementy - znaczenie składników mineralnych dla roślin.

W roślinach oprócz wody i związków organicznych występują związki mineralne, które po spaleniu pozostają jako popiół. Zawiera on pierwiastki pobrane z podłoża oprócz azotu i części siarki, które w czasie spalania utleniają się do tlenków i ulatniają do atmosfery. Procentowy skład poszczególnych pierwiastków może wahać się w szerokich granicach. Zależy on często od gatunku rośliny, jej organu, wieku lub okresu rozwoju. Może również zależeć od zasobności gleby w składniki mineralne oraz od ich dostępności dla rośliny. Jednocześnie skład pierwiastków w suchej masie niezależnie od gatunku jest stały pod względem jakościowym. Oznacza to, że spośród głównych pierwiastków zwykle te same występują u wszystkich gatunków roślin, a różnice dotyczą zmian ilościowych. Wszystkie niezbędne dla roślin pierwiastki dzieli się na dwie grupy: makroelementy i mikroelementy.

Makroelementy- pierwiastki występujące w roślinach w ilości powyżej 0.1% suchej masy(K, Ca, Mg,

P, S, N)

Mikroelementy - pierwiastki występujące w bardzo małych ilościach, niezbędne dla roślin w stężeniach 100 -1000 razy mniejszych niż makroelementy. (Fe, Cu, Co, Cl, Mo, Mn, Zn, Ni, B)