99961

•    oświetlenie powinno zapewniać widoczność wnętrza tunelu bez użycia reflektorów, których nie należy używać, aby nie oślepiać kierowców nadmiernie skupionym światłem lub jego odbiciem, me rzadko zdarzającym się w zamkniętej przestrzeni,

•    powinno ono również zapobiegać oślepianiu kierowców na skutek nagiej zmiany natężenia oświetlenia podczas wjazdu do tunelu i wyjazdu na otwarty teren,

•    system oświetlenia musi być przystosowany do niezwykle zróżnicowanego natę żenią światła na terenie otwartym, zmieniającym się od 1 do2 lx w nocy do 100 000 lx w letnim, nasłonecznionym dniu,

•    system musi umożliwić akomodację, czyli przystosowanie się oka do zmieniających się jasności światła w tunelu i na otwartym terenie.

W celu spełnienia tych warunków tunel dzielimy na trzy odcinki - dwa przejściowe u wlotu i wylotu o ściśle określonej długości i zmiennym oświetleniu oraz jeden środkowy o stałym natężeniu światła wynoszącym co najmniej 20 Ix (rys. 4.16). Długość odcinków przejściowych zależy od czasu potrzebnego do pełnego przystosowania się wzroku do warunków oświedenia stałego w timelu i skrajnej jasności lub ciemności na terenie otwartym dla przeciętnej szybkości jazdy samochodów na danej trasie. Wynosi ona od 20 do 50 m. Na tych odcinkach natężenie oświetlenia zmienia się od panującego w tiuielu do naświetlenia terenu. Zmianę osiągamy przez odpowiednie rozmieszczenie lamp oraz regulowaną jasność ich światła. Jasnością świecenia steniją fotokomórki w zależności od oświetlenia terenu odkrytego. Lampy umieszcza się w górnej części tunelu w zagłębieniach przysłoniętych ocliroimymi opraw^rami matowymi, aby imiknąć odblasków.

W tunelach bardzo krótkich, takich jak podziemne skrzyżowania szlaków, często bez oświetlenia sztucznego, płynną zmianę oświetlenia naturalnego osiągamy poprzez specjalną konstrukcję wlotów i wylotów timelu, a mianowicie:

•    stopniowa powiększanie poprzecznego przekroju tunelu w kierunku portali na kształt muszli koncertowej, co sprzyja stopniowemu przyciemnianiu światła dziennego (rys. 4.17),