I ZŁOTE CZASY PROROKÓW. 201
nym, przeniósł swoją wieszczbę na ów dzień 23/10 roku 1874, przed którym za naszej jeszcze pamięci tysiące narodu sprzedały za bezcen przebiegłym prorokom wszelaki dobytek i składy
*
zapasów.
Również świadczy pamięć starców i niejeden księgozbiór składa piśmienne dowody, że dawniejsze rozprawy orężne nastrajały społeczeństwo najkorzystniej dla księgarskiego popytu wieszczb zwycięskich, dla wniosków o następnym pokoju i dobrobycie błogim, choć juz nie na długo, bo Bengel czy Miller zapowiedział koniec świata juz bliski. Nowsi zwiastuni czasów ostatecznych zdobyli ich tajemnicę za rzekomym przewodem świętych sług Bożych Malachiasza irlandzkiego, Augustyna hippońskiego, Holzhausera szwabskiego, owszem śmieją wymieniać Prześwięte Imię Bogarodzicy, jakoby powierniczki tajemnic, o których „żaden nie wie, iedno Ojciec". I upierają się: „Czyż duch prorocki zginął w Kościele? Jakże o przepowiedniach ogólnie już znanych jeszcze rozumować? Czemu w nie ślepo wierzyć nie wolno?"
Bo nie godzi się przypisywać ańi św. Malachiaszowi spisu godeł papieskich, odsądzonego od wszelkiej powagi sądem zawodowców, ani św. Augustynowi poglądu talmudystów, którego się wyparł, ani wiel. Holzhauserowi przeróbki mrzonek Joachima de Fiori, zaprawionej goryczą na Kościół „łaciński % najmniej zaś ze wszystkiego Kościół ścierpi, żeby takowi prorocy szli pod chorągwią Przeświętej Bogarodzicy. Gdy się na to zdobyli, Kościół zuchwalcom odebrał głos.
Przestrogę przed rzekomemi proroctwami św. Malachiasza
słyszą już wieki; streścił ją obszernie De Backer T. J.x),
a zwięźlej, ale dobitniej Zimmermann T. J.1 2). W proroctwie tern
znajdujemy kilkaset godeł albo haseł, jakoby wykaz papieży
od Celestyna' II. w r. 1143 aż do ostatniego Piotra II. przy
końcu świata. Rozgłosu nabrały te godła papieży w r. 1595,
*
(■ -
J) Bibliolh des Ecriv. de 1. G. de Je>us 0. Serie pod wyrazem Menestner Claude Franęois 1 101, 102, 118.
) Rozprawa umieszczona w „Kirchenlexikon“ Wetzera i Weltego pod wyrazem Malachias 0’Morgair.