ZJ^JUU X X 21U Ul
niekim, staroście zygwuiskim" (str. 28—30), „St. Orzechowskim" (str. 30—33), „Pomniku St. Jabłonowskiego, hetmana wielkiego koronnego'* (str. 33—35), „Szymonie Okólskim" (38—40), „Gedeonie Bałabanie" (41—42), „Najstarszych pieczęciach miasta Tarnowa i Nowego Sącza" (43—44), tudzież o „Nadgrobku Jana Siemieńskiego w Rymanowie" (str. 45—47). Były to pierwsze rozprawki kraj oznawczo-historyczne, które — objaśnione pięknie wykonanemi rysunkami — miały wypełniać stale wydawany rocznik poświęcony „starożytnościom galicyjskim". Brak jednak nabywców nie pozwolił mC kontynuowanie zamierzonej publikacyi, inne opracowania jak n. p. „Rytownicy i architekci polscy" (28 fasc. w 2 t., Nr. 5396), albo „Spis blach rytowanych przez K. W. Kielisińskiego" (1 zesz. Nr. 5442) musiały spocząć już na zawsze w manuskryptach.
Niemniej chętnie interesował się też Żegota numizmatyką, sfragistyką i heraldyką. Prócz wartościowych artykułów, drukowanych w „Wiadomościach numizm.-archeolog."
0 „Monetach biskupów polskich" (1889 Nr. 2), „Podrabianie monet Zygmunta III" (1891, Nr. 9) i „Krzysztof Moniwid Dorohostajski" (1894 Nr. 3 i Odb.) i jako wstęp do Paproć-
n
kiego „Herby rycerstwa polskiego" życiorysu tegoż autora, pozostawił w tece nieogłoszone dotąd „O monetach rzymskich
1 greckich" (1 fasc. Nr. 5398), „O monetach, wagach i miarach polskich" (1 fasc. Nr. 5399), „Sfragistyka polska" (1 fasc. Nr. 9403), „Herby miast galicyjskich" (1 fasc. Nr. 5370), „Herbarz rodzin polskich" (4 t. in folio, Nr. 5344) i 3 teki „Notatek genealogicznych" (Nr. 5345 i 5346) w których są liczne wy-pisld z wielu dzieł i aktów odnośnie do Fogelwerderów, Kruppków, Morsztynów, Salomonów, Tarnowskich i Tęczyńskich. Rzecz zupełnie naturalna, iż wiele poglądów wyrażonych w wymienionych rozprawach wobec dzisiejszych wyników wiedzy w tym zakresie jest co najmniej niewystarczających, jeśli wręcz nie mylnych, ale posiadając bardzo obfite wiadomości i wyciągi ze źródeł archiwalnych, dziś niejednokrotnie nieistniejących, zasługują na baczną uwagę, a — co się tyczy rękopiśmiennych prac — na ponowne opracowanie.