3784494269

Dziennik Ustaw Nr 263 15402 - Poz. 1572

2) przewodów sieci uzbrojenia terenu oraz kanałów zbiorczych tych sieci o średnicy przekroju lub wymiarach podłużnych i poprzecznych przekroju mniejszych niż 0,50 m pomiarowi podlega oś przewodu lub kanału.

4. Zasady generalizacji, o których mowa w ust. 1 i 2, nie dotyczą pomiarów punktów granicznych ujawnionych uprzednio w ewidencji gruntów i budynków.

§ 32. Geodezyjne sytuacyjne pomiary terenowe wykonuje się metodami:

1)    biegunową;

2)    ortogonalną (domiarów prostokątnych);

3)    wcięć:

a)    kątowych,

b)    liniowych,

c)    kątowo-liniowych;

4)    precyzyjnego pozycjonowania przy pomocy GNSS.

§ 33. 1. Geodezyjny sytuacyjny pomiar terenowy metodą biegunową wykonuje się przez określenie:

1)    kierunku prostej wyznaczonej przez stanowisko instrumentu i mierzony szczegół terenowy;

2)    odległości między stanowiskiem instrumentu a mierzonym szczegółem terenowym.

2. Dokładność wyznaczenia szczegółu terenowego lub pikiety pomierzonej metodą biegunową (^mp(_pom)) określa się według wzoru:

m -Vm 2. W2 _{v m} 2

^mPipom) - » ^md ^{+ a} x ma w którym:

d — oznacza pomierzoną odległość do szczegółu terenowego lub pikiety,

m_d — oznacza wartość błędu średniego pomiaru odległości,

m_a — oznacza wartość błędu średniego pomiaru kąta.

3.    Przy geodezyjnym pomiarze sytuacyjnym metodą biegunową stanowiskami instrumentu oraz punktami nawiązania mogą być:

1)    punkty poziomej osnowy geodezyjnej;

2)    punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej;

3)    punkty pośrednie wyznaczone na bokach osnów, o których mowa w pkt 1 i 2;

4)    punkty terenowe, których położenie zostało określone z dokładnością, o której mowa w § 16 ust. 2, w nawiązaniu do co najmniej dwóch punktów poziomej osnowy geodezyjnej.

4.    Przy pomiarze szczegółów terenowych II i III grupy, w przypadku braku punktów, o których mowa w ust. 3, stanowiskami instrumentu oraz punktami nawiązania mogą być szczegóły terenowe I grupy.

5.    Przy pomiarze kierunku niezbędne jest wykonanie obserwacji na co najmniej dwa punkty nawiązania położone w odległości nie mniejszej niż 40 m od stanowiska instrumentu.

6.    W przypadku gdy pomiar kierunku wykonuje się z ostatniego punktu ciągu wiszącego, dopuszcza się tylko jeden punkt nawiązania z jednoczesnym wykonaniem pomiaru kontrolnego na co najmniej jeden szczegół terenowy I grupy, którego położenie zostało określone inną metodą pomiarową lub z innego stanowiska.

§ 34.1. Geodezyjny pomiar sytuacyjny metodą ortogonalną wykonuje się przez określenie:

1)    odległości pomiędzy punktem stanowiącym początek linii pomiarowej a rzutem prostokątnym mierzonego szczegółu terenowego na tę linię;

2)    odległości pomiędzy szczegółem terenowym a jego rzutem prostokątnym na linię pomiarową, zwanej dalej „rzędną".

2.    Linię pomiarową wyznaczają dwa dowolne punkty, z których każdy jest punktem:

1)    poziomej osnowy geodezyjnej lub

2)    pomiarowej osnowy sytuacyjnej, lub

3)    wyznaczonym na bokach osnów, o których mowa w pkt 1 i 2.

3.    Przy pomiarze szczegółów terenowych II i III grupy, w przypadku braku punktów, o których mowa w ust. 2, linia pomiarowa może być wyznaczona przez szczegóły terenowe I grupy.

4.    Długości linii pomiarowych nie powinny przekraczać:

1)    na terenach zurbanizowanych 250 m;

2)    na terenach rolnych i leśnych 400 m.

5.    Długość linii pomiarowej podlega weryfikacji, której dokonuje się w drodze:

1)    porównania pomierzonej długości linii pomiarowej z długością wyznaczoną na podstawie współrzędnych punktów, o których mowa w ust. 2 i 3, wyznaczających przebieg tej linii;

2)    dwukrotnego pomiaru, z których pierwszy wykonuje się w trakcie pomiaru szczegółów terenowych.

6.    Wyniki przeprowadzonej weryfikacji nie powinny przekraczać wielkości odchyłek liniowych, zwanych dalej „fL":

1) w przypadku, o którym mowa w ust. 5 pkt 1: fL s 0,07 m + 50 mm/km;

2)    w przypadku, o którym mowa w ust. 5 pkt 2: fL s 2 (0,07 m + 50 mm/km).

7.    Dopuszczalne długości rzędnych i precyzję zapisu danych obserwacyjnych określa poniższa tabela.