5125071663

Wielki filozof grecki Arystoteles (384-322 p.n.e.) pierwszy opisał zjawiska zachodzące w atmosferze w dziele pt. Meteorologia. Składało się ono z czterech ksiąg, w których opisywał zjawiska w górnych warstwach atmosfery, burze, wiatry, błyskawice itp.

W II w p.n.e. Grecy wybudowali w Atenach 8-kierunkową różę wiatrów. Na każdym z boków miała ona płaskorzeźbę przedstawiającą postać mitologiczną wraz z atrybutami charakteryzującymi pogodę, jaką dany wiatr ze sobą przynosił. Podobną różą, ale 12-kierunkową, posługiwali się Rzymianie. W Średniowieczu nastąpił zastój w rozwoju meteorologii, jednak profesorowie uniwersytetów nadal opisywali obserwowane zjawiska meteorologiczne.

Następny etap w rozwoju meteorologii łączy się z rozwojem nauk przyrodniczych w okresie Odrodzenia. Około roku 1500 Leonardo da Vinci skonstruował pierwszy ane-mometr oraz przyrząd do pomiaru wilgotności powietrza. Uważa się, że początki współczesnej meteorologii jako nauki sięgają XVI-XVII w., kiedy stworzone zostały podstawy fizyki. W tym okresie wynaleziono również podstawowe przyrządy meteorologiczne oraz zapoczątkowano obserwacje. Ważnymi datami są rok 1597, w którym fizyk i astronom włoski Galileusz (1564-1642) skonstruował przyrząd do pomiaru temperatury powietrza, oraz rok 1643, w którym włoski fizyk E. Torricelli (1608-1647) skonstruował barometr rtęciowy. Umożliwiło to fizykowi francuskiemu Perriers’owi, stwierdzenie zmniejszania się ciśnienia atmosferycznego z wysokością.

W późniejszych latach nastąpił gwałtowny rozwój przyrządów meteorologicznych, i tak w 1650 r. Ferdynand II Toskański zbudował higrometr; powstały skale termometrycz-ne: G. D. Fahrenheita (1716), A. Celsjusza (1736), R. A. de Reaumura (1773). Higrometr włosowy został skonstruowany przez H. B. de Saussure w 1783 r., a inny przyrząd - do pomiaru wilgotności powietrza - psychrometr skonstruował w 1825 r. E. F. August.

Skala wiatrów została wprowadzona w 1805 r. przez angielskiego admirała F. Beauforta. W roku 1847 L. Vidie skonstruował aneroid do pomiaru ciśnienia, a w 1847 r. K. J. Angstróm zbudował pyrheliometr - przyrząd do pomiaru natężenia promieniowania słonecznego. Stosowany do dziś deszczomierz został skonstruowany przez G. J. Hellmanna w 1883 r.

W XVIII wieku została już zorganizowana przez Palatyńskie Towarzystwo Meteorologiczne w Niemczech międzynarodowa sieć meteorologiczna składająca się z 39 stacji, w tym dwie w Ameryce Północnej i jedna na Grenlandii. Dzięki tak różnorodnym obserwacjom zostały odkryte i opisane różne zjawiska atmosferyczne, jak np. pasaty, monsuny, powstały mapy prądów morskich i przeważających wiatrów nad oceanami.

Rozpoczęto też badania wyższych warstw atmosfery - początkowo w obserwatoriach górskich (Alpy - przełęcz św. Godarta na wys. ok. 2 km n.p.m. - 1781 r.), a później za pomocą lotów balonowych (powyżej 10 km).

Ważną datą jest rok 1878, kiedy to powstała Międzynarodowa Organizacja Meteorologiczna, przekształcona po II wojnie światowej w 1950 r. w Światową Organizację Meteorologiczną przy ONZ (WMO - World Meteorological Organization) z siedzibą w Genewie. Organizacja ta koordynuje prace badawcze i metody pomiarowo-badawcze w skali całego świata.

Na początku XIX w. powstały również pierwsze państwowe sieci meteorologiczne w Europie Zachodniej. Bardzo szybki rozwój meteorologii w XX wieku związany jest zarówno z powstaniem nowych technik pomiarowych dotyczących przede wszystkim pomiarów w górnych warstwach atmosfery, jak i metod badawczych. Obecnie w meteorologii