7125411698

Odszedł z naszego grona

W dniu 21 marca 1992 r. zmarł w Gliwicach dr inż. Justyn Stachurski, wybitny emerytowany pracownik przemysłu materiałów ogniotrwa łych.

Dr inż. Justyn Stachurski urodził się 20 sierpnia 1920 r. w Sułkowicach w województwie krakowskim. Uczęszczał do VIII Państwowego Gimnazjum w Krakowie, w którym w 1938 roku złożył egzamin dojrzałości. Wybuch wojny przerwał rozpoczęte w 1938 r. studia na Wydziale Chemi

cznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, zdołał jedynie ukończyć pierwszy rok. W latach 1939-1942 przebywał w rodzinnych Sułkowicach, gdzie pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego.

W latach 1942-1944 kontynuował studia wyższe na Wydziale Chemii Technicznej otwartego w tym czasie Studium we Lwowie. Po likwidacji tego Studium w 1945 roku rozpoczął pracę przy organizowaniu i odbudowie Laboratorium Chemicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego a następnie w roku akademickim 1945/1946 dokończył studia na Wydziale Chemicznym, otwartej w tym czasie Politechniki Śląskiej w Gliwicach.

W czasie okupacji od 15 lipca 1943 r. do 17 stycznia 1945 r. był żołnierzem Armii Krajowej w 106 DP AK, batalion szturmowy, 1 kompania dowodzona przez porucznika Grota.

Po ukończeniu studiów rozpoczął w 1946 roku pracę w Żarowskich ZMO. Pracował tam do 1954 roku kolejno jako Kierownik Laboratorium, Główny Technolog, Szef Produkcji i Główny Inżynier, -'

W 1954 roku został przeniesiony służbowo do pracy w Zjednoczeniu Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych, gdzie był Głównym technologiem, Naczelnikiem Wydziału Produkcji, a wreszcie Naczelnikiem Wydziału Techniki.

W latach 1969-1972 pracował w Instytucie Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach na stanowisku Kierownika Zakładu Badawczego Zasadowych Materiałów Ogniotrwałych. W okresie tyra, w 1970 roku, obronił na AGH w Krakowie pracę doktorską pod tytułem "Wyroby kwarcowo-sza-motowe. Wpływ różnych surowców krzemionkowych na własności wyrobów kwarcowo-szamotowych", a w roku 1972 otrzymał nominację na samodzielnego pracownika badawczego.

Tematyka prac wykonanych przez dr J. Stachurskiego w IMO dotyczyła wyrobów i mas zasadowych do regeneracji obraurzy pieców martenowskich, technologii produkcji klinkierów peryklazowo - spinelowych i wyrobów opartych o te klinkiery oraz klinkiery magnczytowo-chromito-we, a także o kruszywa mulitowo-cyrkonowe.

Wykonał również wstępne badania przy opracowaniu technologii cementów glinowych.

W 1972 roku przeszedł ponownie do pracy w Zjednoczeniu na stanowisko Dyrektora Technicznego, na którym pozostawał do 1982 roku, to jest do czasu rozwiązania Zjednoczenia i przejścia na emeryturę. Nic zaprzestał jednak działalności zawodowej w przemyśle materiałów ogniotrwałych, pełniąc najpierw funkcję doradcy technicznego w Zakładach Dolomitowych w Szczakowej, a następnie w Zrzeszeniu Przedsiębiorstw Materiałów Ogniotrwałych i Przedsiębiorstwie Produkcyjnó-Handlowo-Usługowym CEHAMOG w Gliwicach Pracę zawodową dr inż. J. Stachurskiego przerwała w 1990 roku choroba, która doprowadziła do Jego śmierci.

W swej pracy zawodowej poświęcał wiele uwagi rozwojowi postępu technologicznego, poprawie jakości materiałów ogniotrwałych oraz rozwojowi przemysłu materiałów ogniotrwałych. Do Jego osiągnięć należy zaliczyć uruchomienie produkcji wyrobów wiełoszamotowych, wysokogli-nowych, kwarcowo-szamotowych, wyrobów topionych i tworzyw monolitycznych.

Poświęcał wiele uwagi rozwojowi racjonalizatorstwa.

Sam był bardzo aktywny na tym polu i miał w swym dorobku kilkadziesiąt projektów wynalazczych, w tym wiele zastosowanych w produkcji i opatentowanych. Za tę działalność otrzymał już w 1953 roku Odznakę Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji. Był bardzo aktywnym członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego, do którego przystąpił w 1950 r.

Był przewodniczącym Koła SITPH w Żarowskich ZMO i w Zjednoczeniu. Był przewodniczącym Sekcji Technologicznej w latach 1984-1987 i przewodniczącym Rady Technicznej Oddziału Materiałów Ogniotrwałych w latach 1955-1963 i 1965-1968, a w latach 1974-1984 wiceprezesem Zarządu Głównego SITPH w Katowicach.

Był organizatorem licznych zebrań, spotkań i konferencji związanych z działalnością statutową SITPH. Sam opracował i wygłosił wiele referatów dotyczących postępu technicznego, podnoszenia jakości produkcji, rozwoju przemysłu materiałów ogniotrwałych i wymiany doświadczeń.

Był autorem trzech książek z zakresu stosowania, technologii i właściwości materiałów ogniotrwałych wydanych w latach 1955-1957: "Zastosowanie materiałów ogniotrwałych w hutnictwie", "Stosowanie materiałów ogniotrwałych poza hutnictwem" i "Materiały ogniotrwałe" oraz współautorem wydanej w 1969 r. (wspólnie z B. Fiszerem) monografii "Zastosowanie materiałów ogniotrwałych w urządzeniach cieplnych”.

Był także autorem szeregu artykułów w czasopismach technicznych i wieloletnim członkiem Rady Programowej "Materiałów Ogniotrwałych.

Za swoją pracę w SITPH dr inż. Justyn Stachurski otrzymał na XXIV Zjcździe SITPH w 1984 roku honorowy tytuł "Zasłużonego Hutnika", a także wcześniej Medal Staszica, Złotą i Srebrną Odznakę NOT, Złotą i Srebrną Odznakę SITPH.

Za swoją działalność na polu zawodowym otrzymał liczne odznaczenia państwowe i wojewódzkie, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi oraz Złotą i Srebrną Odznakę "Zasłużonemu w Rozwoju Województwa Katowickiego".

Dr inż. Justyn Stachurski posiadał nie tylko dużą wiedzę zawodową i talent, cechowała Go również ogromna życzliwość wynikająca z Jego prawego charakteru i stosunku do życia.

Ci wszyscy, którzy Go znali osobiście, którzy z Nim współpracowali, wiedzą, że można było zawsze liczyć na Jego pomoc, zrozumienie i radę w każdej chwili.

Ta głęboka wiara w ludzi, serdeczność i życzliwość, z jaką traktował swoich współpracowników i przyjaciół sprawiały, że był powszechnie ceniony i łubiany.

Odchodząc - pozostawił po Sobie pamięć dobrego kolegi, prawego człowieka i serdecznego przyjaciela.

Cześć Jego pamięci