93763691

fotogrametrycznego wcięcia w przód. Pozwala to określić przestrzenne położenie tego punktu na podstawie jego obrazów na dwu fotogramach. Ogół promieni rzucających danego zdjęcia określamy jako wiązką promieni. Jak wynika z teorii rzutu środkowego, dla zrekonstruowania wiązki promieni rzucających niezbędna jest znajomość położenia punktu głównego O ’ i jego odległości obrazowej 00 ’ (rys. 2.1). Dane te nazywa się w fotogrametrii elementami orientacji wewnętrznej (zdjęcia pomiarowego lub kamery pomiarowej). Ich znajomość umożliwia rekonstrukcję wiązki promieni, które naświetliły zdjęcie (zbiór odwzorowanych punktów).

Rys. 2.2. Główne elementy kamer pomiarowych (naziemnej - z lewej, lotniczej - z prawej): korpus z obiektywem (1), ramka tłowa (2), znaczki tłowe (3).

Aby możliwe było jednoznaczne określenie elementów orientacji wewnętrznej, każda kamera pomiarowa jest wyposażona w znaczki tłowe: 4 (lub 8) naświetlane krzyżyki (albo wycięcia w race tłowej) odwzorowujące się na zdjęciu pomiarowym (rys. 2.2). Znaczki tłowe są rozmieszczone w taki sposób, aby przecięcia prostych łączących przeciwległe znaczki wyznaczały punkt główny. Ponieważ mechaniczna precyzja takiego wyznaczenia jest niewystarczająca, położenie punktu głównego O ’ w układzie wyznaczonym przez znaczki tłowe określają dwie współrzędne: x₀, z„ (lub x,„ y„) (rys. 2.2). Są to zwykle wielkości rzędu setnych części milimetra. Zalicza się je do elementów orientacji wewnętrznej. Wyznaczanie elementów orientacji wewnętrznej (obejmujące także określanie parametrów dystorsji) nazywamy kalibracją kamery.

W kamerze pomiarowej odległość obrazowa 00 ’ - to odległość obrazowego punktu węzłowego obiektywu od płaszczyzny tłowej (na której powstaje obraz). Poza kilkoma wyjątkami, odległość 00 'jest w kamerach niezmienna i nazywana jest wtedy stalą kamery (c/). Stałość elementów orientacji wewnętrznej jest podstawowym warunkiem, którego spełnienie musi gwarantować konstrukcja kamery pomiarowej (czasem stawia się jedynie warunek powtarzalności tych elementów). Punkty: O i O' wyznaczają kierunek osi kamery. Punkt główny O’jest początkiem prostokątnego układu współrzędnych tłowych (rys. 2.3). Osie tego układu są równoległe do odpowiednich łącznic znaczków tłowych, lub - w kamerach lotniczych -przyjmowane pod kątem 45° względem łącznicy znaczków narożnych.

17