Ustawa o dostępie do informacji publicznej w orzecznictwie
wiąże wojewódzkiego sądu administracyjnego w rozumieniu art. 134 p.p.s.a.
2. Granice sprawy administracyjnej wyznacza zgłoszone do organu i mieszczące się w zakresie właściwości organu żądanie strony, o iłe istnieje przy tym materialnoprawna podstawa do określenia uprawnień lub obowiązków strony w ustalonym stanie faktycznym sprawy.
3. Nie jest wyłączone uzyskanie, na podstawie u.d.i.p., dostępu do dokumentów zawartych w aktach postępowania administracyjnego. Dostęp ten ograniczony jest jednak do podmiotów niebędących stronami postępowania administracyjnego.
W sytuacji kiedy organ administracyjny „odmawia udostępnienia informacji publicznej”, bowiem żądanej informacji nie posiada, nie wydaje decyzji administracyjnej, ale informuje jedynie podmiot uprawniony pismem.
1. W sprawie o udostępnienie informacji publicznej wniesienie przez organ administracji publicznej skargi do sądu administracyjnego jest niedopuszczalne, gdyż nie ma on legitymacji procesowej do wniesienia skargi. Przepis art. 2 ust. 1 u.d.i.p. nie przewiduje uprawnienia organu administracji publicznej do występowania do innego podmiotu, zobowiązanego na podstawie art. 4 ustawy do udostępnienia informacji publicznej, o udzielenie informacji.
2. Celem u.d.i.p. jest informowanie obywateli o stanie „spraw publicznych”, a nie zdobywanie przez organy administracji publicznej informacji od innych podmiotów. Tak więc, biorąc pod uwagę cel i sens ustawy o dostępie do informacji publicznej, przyjętej przecież dla urzeczywistnienia idei trans-parentności władzy publicznej, należy wskazać, iż sformułowanie „każdy” oznacza każdego człowieka lub podmiot prawa prywatnego.
Protokół z posiedzenia społecznej rady do spraw osób niepełnosprawnych — organu opiniodawczo-doradczego starosty (art. 44b ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, Dz.U. z 2008 r. nr 14, poz. 92) jest informacją publiczną podlegającą udostępnieniu na podstawie art. 2, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1, art. 13 ust. 1, art. 18 i 19 u.d.i.p.
1. Z przepisów prawa nie wynika szczególne uprawnienie prasy do uzyskiwania informacji dotyczących imion, nazwisk, dat urodzenia, miejscowości ostatniego zameldowania oraz dat zgonu osób zmarłych. W szczególności prawo takie nie może być wywodzone z unormowań ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe (Dz.U. nr 5, poz. 24 ze zm.). Brak jest podstaw do konstruowania obowiązku prasy ogłaszania wykazów osób zmarłych, w szczególności obowiązek taki nie wynika z cytowanego ogólnego pojęcia urzeczywistniania prawa obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej.
2. Przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie przewidują cyklicznego trybu udzielania informacji przyszłych, które nie znajdują się jeszcze w posiadaniu organu, a których dotyczył wniosek.
19