6827068925

Imię i Nazwisko	Wydział: WBMiZ	Kierunek: Mech/MCH5	Sem. 1
Temat: Specjalne metody odlewania
Dzień zajęciowy: Środa	Godzina	Numer na liście:
Przedmiot: Inżynieria wytwarzania. Metalurgia i odlewnictwo [E] (28)
Prowadzący zajęcia: Dr inż. Piotr Mikołajczak		Data wykonania:	Ocena

1. Formowanie metodą skorupową.

W metodzie formowania skorupowego powstaje forma odlewnicza niewielkiej grubości od 4 do lOmm. Wykonywanie takich form może przebiegać dwoma sposobami. Pierwsza z nich to proces C - od pomysłodawcy I. Croninga, oraz proces D - przez H. Dieterta. Opiszę wyłącznie proces C jako że była to metoda na której skupiliśmy się podczas ćwiczenia.

W procesie C grubość skorupy zależna jest od czasu przebywania masy formierskiej na podgrzewanej płycie modelowej. Pierwszy krok to podgrzaną płytę modelową (około 250°C) szczelnie nakładamy na zbiornik z masą skorupową. Obracamy o 180 stopni, pozwalając opaść masie na płytę. Pod wpływem ciepła przekazywanego od płyty, żywica zawarta w masie topi się i wiążę. Wówczas powstaje cienka plastyczna warstwa, której grubość zależy od czasu przebywania nagrzanej płyty i zbiornika w tej pozycji. Czas ten wynosi średnio od 20 do 30s. Po oczekiwanym związaniu ponownie obracamy zbiornik z płytą do położenia początkowego. Niezwiązana masa opada z powrotem do zbiornika, a na powierzchni płyty pozostaje gotowa część formy.

Zalety i wady formowania skorupowego.

Głównymi zaletami formowania skorupowego jest łatwość w uzyskiwaniu odlewów o bardzo cienkich ściankach, polepszenie jakości odlewów tj. zwiększenie gładkości powierzchni oraz bardzo dobra dokładność wymiarowa. Dodatkowo płyną z niego korzyści ekonomiczne - brak naddatków na obróbkę, zmniejszenie zużycia materiałów formierskich, obniżenie pracochłonności oraz główny atut jakim jest możliwość automatyzacji i mechanizacji.

Podstawowymi wadami tego procesu są m.in. wysokie kosztów materiałów (np. żywic syntetycznych), skomplikowane i drogie maszyny do formowania.

2. Odlewanie metodą wytapianych modeli.

Metoda ta polega na stosowaniu jednorazowych modeli, które po zaformowaniu ulegają zniszczeniu. Dzięki tej metodzie istnieje możliwość uzyskiwania bardzo skomplikowanych kształtów. Modele najczęściej wytwarzane są z odpowiednio dobranych mieszanin woskowych. Taka mieszanina (roztopiona ciekła lub półciekła) utrzymywana w stałej temp. wtryskiwana jest do wcześniej wykonanej matrycy z metalu lub tworzywa. Po ostygnięciu, na woskowych modelach, wytwarza się ceramiczną skorupę formy (tzw. choinka). Głównym składnikiem (spoiwem) jest zhydrolizowany krzemian etylu. Po zanurzeniu modelu w tejże mieszaninie na jego powierzchni powstaje bardzo cienka warstewka, którą następnie obsypuje się piaskiem. Cały zabieg powtarza się aż do uzyskania odpowiedniej grubości formy. Konieczne jest wytopienie wnętrza (woskowego modelu), po czym otrzymujemy gotową do zalania formę.