6830718973

Intronów jest dużo i mają one duże znaczenie.

Każdy z intronów musi być precyzyjnie wycięty.

Proces wycinania intronów jest bardzo złożony, nie ma wspólnego mechanizmu dla wszystkich intronów, ponieważ jest wiele typów intronów. lntron 6U-AG w eukariotycznym pre-mRNA

Intron - sekwencja, która w mRNA jest wycinana, nie koduje informacji o białku.

Sekwencja intronowi jest kodowana przez specyficzne sekwencje w DNA.

Jak to jest w GU-AG?

-    na końcu 5" mRNA na granicy z egzonem ciąg 2 reszt GU (miejsce 5' splajsingu) - określa ona koniec 5' intronu - inaczej miejsce donorowe

-    po stronie 3' - na granicy intronu i egzonu (miejsce akceptorowe, miejsce 3'-splajsingowe) kończy się ona ciągiem reszt AG

W ten sposób wyznaczone są granice intronów.

Są jeszcze inne sekwencje, ale nie występują u wszystkich eukariotów.

-trakt poiipirymidynowy-jest umieszczony bezpośrednio przed końcem 3'

-    występuje często u drożdży - sekwencja UACUAAC - znajduje się 18-140 nukleotydów od miejsca 3', u wyższych eukariotów tak sekwencja nie występuje.

Jak te sekwencje pełnią funkcję podczas wycinania intronów?

Wycinanie intronu GU-AG można podzielić na 2 etapy:

Oba etapy to 2 reakcje transestryfikacji:

1.    Pierwsza reakcja zachodzi po stronie 5' intronu, zależy od grupy hydroksylowej z pozycji 2' nukleotydu adeninowego, reszta A prowadzi atak nukleofilowy - przecina się wiązanie fosfodiestrowe po 5' stronie intronu, powstaje wiązanie pomiędzy 5' w reszcie G, a 2' w reszcie A i zamyka się struktura. Powstaje pętla na strukturze intronowej.

2.    2 reakcja dotyczy miejsca 3' na intronie, towarzyszy 1 reakcji, zachodzą one prawie równocześnie, zachodzi przy udziale grupy 3'-OH, atakuje ona egzon następny (wiązanie fosfodiestrowe dokładnie) i w ten sposób intron jest uwalniany. W ten sposób egzony łączą się ze sobą.

W obu typach reakcji nie ma reakcji hydrolizy.

Intron w postaci lassa opuszcza układ i ulega degradacji.

Ale występują różnego rodzaju problemy topologiczne, między innymi pominięcie intronu. Albo ukryte sekwencje - kryptyczne miejsce składania.

Aparat, który składa tranksyrpt musi te kryptyczne introny ignorować. Centralnymi składnikami tego aparatu są snRNA- małe jądrowe RNA.

Jest ich -np.: Ul-snRNA.

Są krótkimi cząsteczkami RNA, mają długość od 106-185 nukleotydów. Tworzą one kompleksy z białkami - maja jądrowa rybo nukleoproteina - snRNP.

Połączone z innymi cząsteczkami tworzą serię kompleksów, które wszystkie składają się na kompleks składania RNA-splajsosom.

Jest on w pełni aktywną formą kompleksu i jest zdolny do wycinania intronów.

Tworzenie solaisosomu

Jest to proces wieloetapowy. Najpierw powstaje kompleks angażujący, który zawiera Ul-snRNP, który przyłącza się w miejscu 5' składania. Jest to możliwe dzięki komplementarnemu wiązaniu RNA. Oprócz tego z intronem wiążą się SF1 i U2AF (2 białka). W miejscu rozgałęzienia (to miejsce, gdzie jest reszta A) wiąże się czynnik białkowy SF1 (wyznacza on miejsce rozgałęzienia). Na odcinku traktu polipirymidynowego wiąże się U2AF³⁵, apo stronie 3' intronu U2AF⁶⁵.

Wstępny kompleks składania - różni się tym od tego 1, że dołącza się U2-snRNP. Wiąże się w miejscu rozgałęzienia. Dochodzi do oddziaływania Ul-snRNP i U2-snRNP. Dochodzi do zbliżenia miejsca 5' i miejsca rozgałęzienia. Dalej kompleks powiększa się o U4-snRNP i U6-snRNP (występują razem w kompleksie) i jeszcze wiąże się U5-snRNP. Włączenie tych 3 powoduje powstanie aktywnego