7803159860

Konflikty w Afryce

1888 - konferencja w Berlinie zorganizowana przez Ottona von Bismarcka podzieliła granicami Afrykę między mocarstwa europejskie. Miały one sztuczne granice. Często narody i tradycyjne obszary cywilizacyjne były podzielone. Narzucają konieczność życia w jednym państwie plemion o różnych tradycjach i religii. Większość państw powstałych w II połowie XIX wieku okazała się niezdolna do egzystencji. Kontynent plemion myśliwsko-zbierackich to Afryka. Kolonizowanie przebiegało inaczej niż w Azji - w Azji ludy były na wysokim poziomie cywilizacyjnym. Nie naruszano struktur społeczeństw azjatyckich. Z kolei w Afryce miano do czynienia z prymitywnymi ludami wg kolonizatorów. Kolonie stanowiły bazy surowcowe, miejsce zatrudnienia dla osób, które nie mogły znaleźć sobie miejsca w Europie. Budując przedsiębiorstwa, maksymalizowano zyski. Bardzo źle traktowano tubylców, np. w Kongo - zasoby kauczuku, nałożono limity na ten surowiec dla tubylców, obcinano (Sonie i ręce osobom z plemion obijającym się w pracy. Obok europejczyków, również arabowie byli kolonizatorami.

Do lat 60. Afryka była niemal całkowicie skolonizowana (wyłączając Liberię i RPA - część dominium Commonwealthu). Pod wpływem IIIWŚ, powstaniem ONZ i miejscowych struktur było wiadomo, że kolonii nie da się utrzymać. Nie szło to w parze jednak z przygotowaniem krajów do niepodległości. Kolonie nie miały własnych kadr, w Kongu sytuacja była dość dobra, jeśli chodzi o poziom życia.

Miejscowe elity dążyły do niepodległości, łudziły się, że wspólnoty dadzą radę odbudować solidne państwa. Niepodległość nigdzie nie przyniosła poprawy życia. Powstają państwa niezdolne do funkcjonowania, a winnym jest system kolonialny.

1)    Republika Środkowoafrykańska (między Maghrebem a Czarną Afryką)

1966-1976 - cesarstwo, 4,4 min ludności

Przez pierwsze 6 lat trwały walki, które doprowadziły do rozkładu państwa. Bokassa mianował się cesarzem na wzór cesarstwa francuskiego. Ta budowa rozmontowała do końca system gospodarczy państwa. Bokassa oparł się na armii. Gdy państwo było ruiną, usunięto Bokassę. Zaczęto go oskarżać o różne rzeczy, jak kanibalizm. Brak napływu inwestycji zagranicznych - kolejny przewrót 1976, powrót Bokassy. Wtrącono go do więzienia, a potem zmarł jako główny kandydat na władcę.

2)    Demokratyczna Republika Kongo

66,5 min ludności, państwo miało być nadzieją dla Afryki.

1960 - proklamowano niepodległość, 1960-1963 - stłumienie separatyzmów.

Nowi obywatele żądali awansów. Rozpoczął się okres roszczeń, rabowano mienie, gwałcono, Kongo pogrążyło się w anarchii gospodarczej. Ścierają się trzy siły: prezydenta, premiera i Czombego, który chciał oderwać Katangę od Konga. Rozpoczynają się walki, następuje dymisja premiera, który zostaje pojmany podczas ucieczki i zamordowany. ONZ tworzy misję, aby Kongo się nie rozpadło. Główne siły - hinduskie, logistyka - Skandynawia. Hindusi rozpoczynają walkę, przepędzono Czombego.

1963 - władzę przejmuje Joseph Mobutu (który rządził do 1997). Aby przezwyciężyć różnorodność, wprowadził nową tożsamość. Sam mianował się Mobutu Sese Seko. Oficjalnie żył bardzo skromnie i uważał się za pierwszego Zairyjczyka. Budowano szkoły, szpitale i inne budynki, ale afunkcjonalne. Władza stała się bardziej monarsza, chodź Mobutu tego nie ukazywał. Wojsko, policja i administracja były mu wierne, póki mógł płacić. Z czasem jednak środki się wyczerpały, zabrakło pieniędzy nawet na armię. Administracja się rozpadła, lokalne struktury plemienne zaczęły budować swoje pozycje. Odrodziły się dawne animozje, kraj pogrążył się w anarchii. Oddziały walczyły poprzez niszczenie swojego zaplecza.

1997 - prezydentem zostaje Laurent Kabila. Po zastrzeleniu w styczniu 2001 urząd przejmuje jego syn, Joseph Kabila. Kabila przejął władzę w miastach, ale nie na prowincjach. Obecnie Kongo pozostaje niestabilnym państwem.