1002889373

W części południowej Parku, w sandrze suwalsko-augustowskim, poziomy wodonośne znajdują się w piaskach i żwirach fluwioglacjalnych. Miąższość wodonośców waha się od kilku do ponad 40 metrów.

Na obszarze wysoczyzn morenowych, wody gruntowe są zawieszone wysoko (30-50 m) ponad zwierciadłem wód wgłębnych. Charakteryzują się bardzo szybkim krążeniem, które jest wymuszane dużymi spadkami hydraulicznymi, wynikającymi z morfologii terenu. Mają one bezpośredni związek hydrauliczny z wodami powierzchniowymi.

Udział wód wgłębnych w zasilaniu sieci hydrograficznej jest regulowany ich związkami hydraulicznymi z wodami gruntowymi i powierzchniowymi. W obrębie wysoczyzn drenaż wód wgłębnych jest całkowicie wykluczony. Układ hydrauliczny w otoczeniu głębokich jezior stwarza zaś potencjalne możliwości infiltracji wód jeziornych do poziomów wodonośnych (Mitręga 1988).

Wody powierzchniowe

O specyficznym charakterze krajobrazu i unikatowej wartości przyrodniczej Wigierskiego Parku Narodowego decyduje sieć hydrograficzna. Najcenniejszymi jej elementami są naturalne zbiorniki wodne: jeziora, jeziorka i tzw. suchary. W granicach Parku znajdują się 42 jeziora, których łączna powierzchnia wynosi ok. 28 km². Do największych należą: Wigry (2163,3 ha), Pierty (231,2 ha) i Białe Wigierskie (99,9 ha).

Jeziora Parku tworzą trzy skupiska nazywane: „jeziorami wigierskimi", „jeziorami pierciańskimi" i „jeziorami huciańskimi". Grupę „jezior wigierskich" tworzą Wigry wraz z okolicznymi jeziorami, sucharami i jeziorami stawowymi (24 zbiorniki wodne). Dwanaście z nich (Białe Wigierskie, Długie Wigierskie, Krusznik, Muliczne, Leszczewek, Okrągłe, Czarne k. Bryzgla, Postaw, Czarne k. Gawrych Rudy, Klonek, Wygorzele i Rzepiskowe) ma wspólny z Jez. Wigry poziom zwierciadła wody (131,9 m n.p.m.) i przeważnie łączy się z nim przesmykami, strugami bądź kanałami. „Jeziora pierciań-skie" (Białe Pierciańskie, Królówek, Gałęziste, Pietronajć, Samie Małe, Samie Duże, Wądołek) leżą wokół Jez. Pierty, które jest największym obiektem tej grupy. Z grupy „jezior huciańskich" (12 jezior i 7 sucharów położonych w pobliżu jeziora Koleśne), tylko suchary znajdują się w granicach Parku. Wszystkie większe jeziora z grupy jezior wigierskich, pierciańskich i huciańskich są włączone w system odpływu Czarnej Hańczy.

Wśród jezior WgPN szczególną grupę stanowią suchary będące unikatowymi obiektami hydrograficznymi w strefie Niziny Środkowoeuropejskiej. Są to małe, śródleśne zbiorniki bezodpływowe z wodą, która ma kwaśny odczyn, niewielkie stężenie wapnia oraz wysoką zawartość substancji humusowych. Bywa, że są one wypełnione niemal całkowicie osadami organicznymi. Wokół

350 I Wigierski Park Narodowy