1525007538

156

Kronika

WYRÓŻNIENIE

Prof. dr Jerzy Kondracki, w związku ze swą działalnością w bilateralnej komisji weryfikacji treści podręczników szkolnych historii i geografii, został w dniu 12 V 1975 r. odznaczony „Wielkim Złotym Odznaczeniem za Zasługi dla Republiki Austriackiej”.

Ponadto w r. 1974 otrzymał „Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 roku” oraz złotą odznakę „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”.

KRAJOWE SYMPOZJUM HOLOCENSKIE W DORZECZU ODRY

WROCŁAW—POZNAN, 16—21 IX 1974 R.

W dniach 16—21 września 1974 r. odbyło się 6-dniowe sympozjum poświęcone tematowi „Rozwój den dolinnych rzek niżowej części dorzecza Odry i wydm śródlądowych w holocenie z nawiązaniem do schyłku ostatniego głacjału”. Organizatorami sympozjum prowadzonego pod auspicjami Komitetu Badań Czwartorzędu Polskiej Akademii Nauk były Instytuty Geograficzne Uniwersytetów w Poznaniu (prof. Stefan Kozarski) i Wrocławiu (prof. Stanisław Szczepankie-wicz). Było to kolejne, czwarte spotkanie poświęcone paleogeografii holocenu (krajowe sympozja w 1965 r. w Krakowie i w 1971 r. w Świdrach koło Warszawy, sympozjum Komisji dla badań Holocenu INQUA w 1972 r.). W sympozjum wzięło udział około 55 osób ze wszystkich ośrodków naukowych Polski, reprezentujących różne dyscypliny. Program obejmował 1-dniowe obrady w dniu 19 września w Poznaniu, gdzie wygłoszono 17 referatów i komunikatów i 5-dniową wycieczkę na trasie Racibórz—Opole—Wrocław—Głogów—Sulechów—Poznań—Węglew-ce—Kalisz—Konopnica—Konin. Materiały naukowe opublikowano w języku polskim.

Sympozjum zaprezentowało postęp badań nad procesami fluwialnymi i wydmowymi w Polsce zachodniej i stało się forum ożywionej dyskusji, w której ścierały się ze sobą poglądy tradycyjne i oparte na nowych metodach badawczych.

W zakresie badań rozwoju den dolinnych analiza zdjęć lotniczych i osadów organicznych w obniżeniach meandrowych w dolinie Warty koło Śremu pozwoliła stwierdzić początek fazy rozwoju rzeki meandrowej z potężnymi odsypami (points bars) już w Bollingu (S. Kozarski, K. Tobolski). Późnoglacjalne meandry miały krzywizny znacznie większe (r_śr = 206,25 m) od młodoholoceńskich (r = 123,24 m). W węższych i górnych odcinkach dolin dorzecza Warty rzeki typu roztokowego przetrwały jeszcze przez cały późny glacjał (K. R o t n i c k i, K. K r a u ż 1 i s), czego dowodem są datowania szczątków organicznych z Mirkowa nad Prosną (10063 + 200 lat BP i 9661Ż210 lat BP). Bardzo wyraźna faza rozcinania równiny zalewowej i rozwoju koryt meandrowych została zerejestrowana na początku okresu atlantyckiego przez K. Rotnickiego (około 8000 lat BP), co dobrze koreluje z fazą gwałtownych wezbrań w dolinach karpackich (M. R a 1 -ska-Jasiewiczowa, L. Starkę 1,. 1972). Ożywienie procesów erozyjnych trwało również w całym okresie atlantyckim, co potwierdzają datowania nad Prosną (K. Rot nic ki) i Odrą (S. S z c z e p a n k i e w i c z). Zaburzenia wysokości (konwergencja) niskich teras w dolinie Warty na północnym obrzeżeniu Wyżyny Małopolskiej K. K r a u ż 1 i s tłumaczy młodymi ruchami tektonicznymi. Szczególnie wyraźna w dolinach odprowadzających materiał z wyżyn jest faza akumulacji mad związanych z działalnością człowieka.

S. Szczepankiewicz wydzielił na podstawie składu mechanicznego, mineralnego (m. in. zawartości humusu i innych związków chemicznych) madę roi-