1932751075

łkają lasu Sicbentischwald, bcdacego własnoscia gminy, ujęto dla zaopatrzenia miasta w wodę.

i Położenie wspomnianego lasu względem rzeki, Iwraz z ukształtowaniem wierzchnicy na całej badanej, przestrzeni, usuwaja obawę wyczerpania naturalnych! zbiorników wody gruntowej, lub obniżenia ich zwierciadła, albo wreszcie zanieczyszczenia dopływem wodyl irzecznej.

I Wodę gruntowa ujęto prawie w środku lasu wtrzechi wielkich studniach, po 100 metr. od siebie oddalonych,! gnających 4 mtr. srcdnicv w otworach, a zanurzonych 6*5 m. w wodzie. Łączy je pomiędzy sobą galerva o*8 Im. szeroka, 3*5 m. zagłębiona poniżej zwierciadła wody gruntowej. Budowę tych galeryj utrudniała niczwyklei miałkosc gruntu i niska temperatura wody, zmieniająca! |się w ciągu roku od 5*8° do 9-5° R.

Ze środkowej studni, do budynku machin, $pro-| Iwadza wodę rura zelazna o średnicy o‘b m , majaca na całej iooo metrowej długości, a*5 m. spadku.

i Budynek machin. Kilkaset kroków poniżej jazu, wznosi się dominujący budynek, 37 m. wysoki, 17 m.i szeroki, służący do pomieszczenia 4 pomp. Dla każdej! pompy przeznaczono jako motor po jednej turbinie systemu Jonvala. Są to poziome pompy bliźniaki, wydające każda po 80 litrów wody na sekundę, przy zwiększonej chyzosci można w potrzebie do 100 litrowi .doprowadzić. Obecnie pracują 2 pompy, a więc i 2I |turbin\. Trzecia służy jako zapasowa w przypadku o-gnia, naprawy i t. p. Ustawianie czwartej odłożono |na później.

Woda z pompy dostaje się do bani powietrznej,! ,a ztąd do wspólnej rury tłoczącej.    ¹

Podłoga w budynku maszyn leży 10 m. poniżej, najwyższych chodników miejskich, odstąpiono przeciez| od zamiaru zbudowania wyższego zbiornika, gdyż ten musiałby byc wzniesiony 32*5 m. ponad podłogę i po-imieszczonym w wieży, co sprowadziłoby znaczne koszta. Starano się zatem, tosamo ciśnienie, odpowiada-i jace 5*5 atmosłerom, inną osiągnąć drogą.    I

Umieszczono ponad główna rurą tłoczącą 4 wielkie kotły, wypełnione powietrzem, majace po 24 m.| jszesc. objętości. Woda, tłocząc się do kotła, zgęszcza powietize w* nim zamknięte, az do naprężenia 5 5 atmo-| siei), w-tedy powietrze oddziaływajac, sprowadza wy jmaganc w sieci rur ciśnienie.    I

Jasnym jest, ze w chw'iłowej potrzebie można tym| jsposobem i większe uzyskać ciśnienie, a więc i szybciej doprowadzać wodę na dany punkt.

| Dla czuwania nad ujednostajnieniem ruchu wody w rurach, urządzone są na kotłach przy manometrach! elektryczne dotykalniki, aby te w chwili największego! [ciśnienia wprowadzały w ruch dzwonki sygnałowe; następnie ustawia się zegar elektryczny, zaznaczający gra-|

licznie chyzosc przepływu i wysokosc ciśnienia w rurze głównej.

Rozprowadzenie wody. Główna rura (5o cmtr. w świetle) prowadzi wodę z pomp w długości 4000 m. do środka miasta; tu rozdziela się na 3 ramiona, rozgałęziając się później po ulicach w pomniejsze rury. Cała siec ma 54000 metr. długości i jest zaopatrzona w (35o wytrysków ulicznych. Rury przed użyciem wypróbowano pod ciśnieniem 18 atmosfer. Niemałe trudności przy zakładaniu rur przedstawiały tak liczne w Augsburgu kanały robocze, a nawet i sama Wertach. Wszystkie ztad wynikłe krzyżowania wypadło wykonywać poniżej zwierciadła wody. Przy tych robotach używano kołnierzowego połączenia rur.

Wydajność wody dla miasta. Dwie pompy, pracujące obecnie, dostarczają 160 litrów wody na sekundę, co zaspokoić może zwykłe potrzeby 120,000 ludności, (a więc dwa razy większej niz ludność Augsburga), licząc po 1 5o litrów na dobę i osobę. Ten zbytek tylko miejscowemi warunkami da się wytłumaczyć. Cenę spotrzebowanej wody ustanowiono tu dwojako — albo woda przypływa stale, co przy danym przekroju rurki wyniesie 1440 litrów na dobę, i za co płaci się rocznie 16 marek albo oblicza się zuzytą wodę i opłaca się 8 fenigów za 1 metr. sześcienny.

Przy takich cenach, dochod z wodociągów wypadnie na 153,6oo marek. Strąciwszy 33,600 marek 10-cznych kosztów utrzymania, dostaniemy 120,000 m. jako czysty dochod roczny, sumę, wystarczającą na oprocentowanie po C>% kapitału 2,000.000, a tyle właśnie kosztowało założenie wodociągu augsburgskiego. W tej sumie objęte sa i koszta robót przygotowawczych.

Wszystkie roboty wykonano według planów i pod kierunkiem starszego inżyniera p. Endres, założenia sieci rur podjął się inżynier Gruner.

»

O rozsadzaniu zatorów.

Nadzwyczaj ostra i obfita w śniegi zima w listopadzie i grudniu 1879, budziła juz wcześnie obawy w razie nagłej odwilży. — Rzeczywiście z końcem grudnia a początkiem stycznia b. r. nagła odwilż i temperatura wyżej zera spowodowała, ze Wisła juz 3go b. m. w nocy pod Oswięcimem zrzuciła lody, pod Krakowem tego samego dnia rano, a Raba podobnież 3go. W czasie puszczania lodów, utworzyło się, o ile nam wiadomo, kilka zatorów, a mianowicie pierwszy pod Niepołomicami, drugi pod Wola Zabierzowską a trzeci przv ujściu Raby. Ponieważ zima nanowo powstała i rzeki zamarzają, a wobec przebytej juz klęski zachodzie może obawa powtórzenia się tej katastrofy, zwłaszcza, ze lody tworzące zatory pozostały, — dlatego odzywają się juz teraz głosy za usunięciem ile możności tegoż niebez-