3147162695

naprawdę niezłe. Działalność Zakładu Rysunku reaktywowano w 1985 roku, gdy po remoncie oddano do użytku ponownie Pałac Dąmbskich przy ulicy Żeglarskiej. Jego organizacją zajął się wówczas prof. Józef Kotlarczyk, a po nim prof. Krzysztof Cander. Powstał program specjalności, w którego tworzeniu brałem już udział. Ten „dwupodział" rysunku, jaki mamy w Toruniu, w równym stopniu kładzie nacisk na to. co jest tradycją i przeszłością, oraz na to, co jest nowoczesnością. aktualnością, a nawet wybieganiem w przyszłość. Programy nauczania i sposoby ich realizacji stale modyfikujemy, przystosowując je do zmienności nauki, sztuki oraz uwarunkowań zewnętrznych. Możliwe jest to dzięki znakomitemu zespołowi artystów pedagogów zatrudnionych w Zakładzie oraz naszym doktorantom.

Zetknąłem się już z terminem „rysunek toruński”, który charakteryzuje się „dwubiegunowo-ścią podejścia”. Ale co to znaczy? Przecież rysunek wydaje się czymś oczywistym - jest coś narysowane albo nie jest. Czyż nie?

Wprowadzając taki termin do opisu Zakładu nawiązałem do historycznego już pojęcia „grafiki toruńskiej”. Od 1985 roku nasza praca ze studentami polegała na organizacji przedsięwzięć noszących nazwę najpierw „Granice rysunku", a potem „Rysunek bez granic”. To zaowocowało między innymi corocznymi Ogólnopolskimi Wystawami Rysunku Studenckiego. Właśnie ta wieloletnia praktyka, wsparta wystawami i różnorodnymi przedsięwzięciami. dała nam prawo do sformułowania terminu „rysunek toruński". Dziś trudno sobie wyobrazić kierunek sztuki, który nie łączy klasyki i tradycji. Balet klasyczny i nowoczesny, fotografia tradycyjna i cyfrowa. Ale gdy zaczynaliśmy, nie było to takie oczywiste. Solidną, wytężoną pracą dochodziliśmy do pewnych

.so