3147162697

Dlatego Pan napisał na swojej stronie, że rysunek jest sprawą „prymarną”?

Wszystkie akademie zaczynały od rysunku. Dopiero po latach rysowania dochodziło się do mistrzostwa. Jeżeli rysunek się rozumie - tak jak u nas w Toruniu - szeroko i praktykuje ten rysunek, to jest on rzeczywiście prymarny. Konieczne jest, by rozumieć rysunek w sposób nieskostniały.

Jednocześnie głosi Pan, że jest zaprzysiężonym antyinstytucjonalistą i antygalerystą?

Jest w tym pewien paradoks, że pracuję w instytucji, jaką jest uniwersytet. Być może jednak to. że mieliśmy przez dziesiątki lat z kolegami - prof. Wiesławem Smużnym. bratem Witoldem - przeszłość twórczą „poza instytucją", uczyniło nas bardziej tolerancyjnymi i mniej ortodoksyjnie zaka-demizowanymi.

Ta przeszłość pozainstytucjonalna to choćby wieś Lucim, gdzie współtworzył Pan ponad dwieście różnych działań na przestrzeni wielu lat. Były one powiązane z poszukiwaniem alternatywnych form komunikowania. Jakich form?

Przenosząc się poza centrum, odrzucaliśmy całą strukturę systemu artystycznego. Wchodząc w latach siedemdziesiątych XX wieku w rzeczywistość ludzi na wsi musieliśmy pozostawić nasze palety, blejtramy, dotychczasowe nabyte umiejętności i poglądy. Zmienić ewolucyjnie sposób istnienia życiowego i artystycznego. Trzeba było szukać nowych środków porozumienia. Nie miał szans układ pośrednictwa, system galeryjny, kuratorzy, kierownicy biur wystaw. Myśmy siedzieli tak jak ja dziś z Panem i rozmawiali. Zaprzyjaźnialiśmy się...

Zmienialiście świat?

Jak się potem okazało - głównie swój. Ale każdemu życzę takiego szlachetnego, naiwnego nieco, ale bardzo pracowitego romantyzmu. Na pewno dzięki niemu nasza trójka jest dziś otwarta na to. co się dzieje w sztuce. Wyjście poza mury uniwersytetu dało zdroworozsądkowe widzenie świata. Świadomość, że trzeba szukać świeżości spojrzenia, tego. że wartości leżą w różnych miejscach. Nie fetyszyzować jednych, nie pomijać innych. Żeby nie skostnieć.

W roku 1974 zorganizowali Panowie wystawę na dworcu, a potem jeżdżący po kraju pociąg ze sztuką. Dziś wielką sensacją jest... to samo!

Młodość nazywa i buduje świat od nowa. Warto jednak posiadać jakąś wiedzę. Wiedzę o przeszłości również. W tę wyposaża chociażby Wydział Sztuk Pięknych na uniwersytecie toruńskim. Niedouczonym gorąco polecam.

Jakie są Pana oczekiwania wobec studentów? Kim miałby się stać młody człowiek, którego Pan uczy? Czy Pan chciałby go jakoś konkretnie kształtować?

Nie. Bardzo mnie cieszy, że dyplomy na naszym kierunku są tak różnorodne i dobre. Kilka lat temu Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu zorganizowała Ogólnopolską Konferencję Rysunku, której towarzyszyły prezentacje wielu uczelni artystycznych. Pokazaliśmy cztery rodzaje prac: rysunek klasyczny, intermedialny, użytkowy i dyplomy. Odebraliśmy wiele wyrazów uznania i gratulacji. Jestem zadowolony, że udaje się nam naszych absolwentów wyposażyć w umiejętności „wielorozwojowe".

Dajecie im nie rybę, ale wędkę?

Nawet trzy-cztery wędki, i to do zanurzania w Bałtyku, Atlantyku, Wiśle, Dnieprze i pozostałych rzekach, morzach, oceanach. Chodzi o to. by szeroko widzieć świat.