6
I. Podstawy prawne ochrony danych osobowych w pomocy społecznej 1. Podstawy prawne ochrony danych osobowych w Polsce
Ochrona danych osobowych w Polsce wprowadzona została ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych1 w związku z koniecznością dostosowania polskiego ustawodawstwa do ustawodawstwa wspólnotowego w ramach przygotowania Polski do wejścia do Unii Europejskiej, a także w związku z zapowiedzią takich przepisów w nowej Konstytucji RPzl997r.
Jednakże, jakkolwiek prawo osób do ochrony prywatności i danych osobowych zagwarantowane zostało w Polsce przepisami prawa dopiero z końcem lat 90-tych, wcześniej już prawo do prywatności, a w tym prawo do ochrony informacji dotyczących danej osoby (prawo do informacyjnego samookreślenia), znajdowało odzwierciedlenie wjudykaturze Sądu Najwyższego i wyrokach Trybunału Konstytucyjnego, a także w przepisach prawa gwarantujących tajemnice zawodowe bądź ochronę określonych informacji2.
Już w orzecznictwie kształtowanym na gruncie pierwszej powojennej Konstytucji z 1952 r. Trybunał Konstytucyjny, analizując charakter prawa do prywatności, jego gwarancje czy ograniczenia, wskazywał, iż mimo braku wyraźnej ochrony prawa do prywatności w Konstytucji, prawo to, będące koniecznym elementem demokratycznego państwa prawa, można było wyinterpretować z artl, rozumianego m.in. jako prawo do zachowania w tajemnicy informacji o swoim życiu prywatnym3.
Natomiast w orzecznictwie Sądu Najwyższego prawo do prywatności wywodzone było z koncepcji ochrony dóbr osobistych (art. 23 i 24 k.c.) i formułowane w tezie, iż ochrona informacji dotyczących danej osoby oznacza gwarancje pewnego stanu niezależności, w ramach którego każdy człowiek może decydować o zakresie oraz zasięgu udostępniania i komuniko-
Tj. Dz.U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.
Przykładem mogą być przepisy gwarantujące tajemnice medyczne (jak lekarska czy pielęgniarska) czy prawnicze (tajemnica adwokacka, tajemnica radcowska) a także tajemnica korespondencji bądź przepisy o tajemnicy pocztowej czy telekomunikacyjnej.
Wyrok TK z 24 czerwca 1997 r„ sygn. K 21/96, OTK ZU 2/97, poz. 23.