4292417240

W roku 1872 powstał projekt sprężarki amoniakalnej autorstwa Davida Boyle’a, która cztery lata później została wykorzystana przez Carla von Linde do wykonania urządzenia sprężarkowego wykorzystującego amoniak jako czynnik chłodniczy. Ze względu na toksyczność amoniaku poszukiwano kolejnych czynników chłodniczych. W 1862 roku Hadeus Lowe zastosował dwutlenek węgla jako czynnik chłodniczy, natomiast C. Vincent zastosował w 1878 roku chlorometan, który jest substancją łatwopalną, toksyczną i bez zapachu. Chlorometan stanowił początek dla jakże istotnych w rozwoju chłodnictwa chlorowcopochodnych czynników chłodniczych.

Początkowe lata XX wieku to przede wszystkim chłodnictwo przemysłowe oparte na takich czynnikach jak amoniak i okresowo dwutlenek węgla. Nieliczne domowe chłodziarki wykorzystywały amoniak, chlorometan, dwutlenek siarki, propan i izobutan. Dalszy rozwój tanich i masowo produkowanych chłodziarek domowych wymagał znalezienia jeszcze lepszych czynników chłodniczych. Inżynier Thomas Midgaley prowadził wnikliwe poszukiwania nowych substancji i trafnie wziął pod uwagę związki chloru, bromu, jodu i fluoru z węglem. Wytypował on ponad 80 prostych związków chemicznych mogących stanowić czynniki chłodnicze, wśród których znalazły się długo stosowane czynniki Rll, R12, R13 i R22. Dopiero w 1974 roku hipoteza S. Rolanda i M. Moliny [6] o szkodliwości emisji tych związków, niszczących ozon w stratosferze, ograniczyła stosowanie tych czynników chłodniczych.

Obecnie tendencje w produkcji czynników chłodniczych są dwukierunkowe: z jednej strony poszukuje się bardziej ekologicznych syntetycznych czynników chłodniczych, z drugiej strony następuje powrót do naturalnych czynników (dwutlenek węgla, amoniak, węglowodory).

1.1.3 Podstawowe klasyfikacje czynników chłodniczych

Najszerzej stosowany podział i oznaczenie czynników chłodniczych oparte są na normie ISO 817, według której oznaczenie czynników chłodniczych składa się z litery R (ang. refrigerant) oraz identyfikującego numeru kodowego czynnika chłodniczego. Numery kodowe zestawione są w serie (tab. 1.1), a procedura ich tworzenia jest następująca [7]:

- dla serii dwucyfrowej, 100, 200 i C300 po literze R tworzy się kod liczbowy o następujących zasadach:

-    pierwsza cyfra od prawej oznacza liczbę atomów fluoru,

-    druga cyfra od prawej oznacza liczbę atomów wodoru powiększoną o jeden,

11