4558207124

6 i S. Jewtuchowlcz

SIEC DOLINNA W PRADOLINIE

Główną rynną odwadniającą, na badanym terenie, jest dno pradoliny, do którego uchodzą rzeki płynące z północy i z południa. Dla tych rzek pradolina jest bazą erozyjną, dlatego zmiany wysokości jej dna odzwierciedlały się w morfologii i strukturze dolin rzek wpadających do pradoliny. Rozwój dolin w pradolinie jest również historią rozwoju pradoliny.

Między Łęczycą a Leżnicą Małą pradolina nie funkcjonuje, gdyż tu obecnie przebiega dolinny dział wodny. Równolegle do martwego odcinka dna pradoliny rozciągają się martwe doliny innych rzek. Wszystkie obecnie niefunkcjonujące doliny są świeże, niezasypane i wskazują, że opuszczenie ich przez rzeki dokonało się podczas ostatniego zlodowacenia lub po tym zlodowaceniu. Wyrazistość dolin martwych nie została zatarta przez denudację.

Na badanym terenie występują trzy duże rozszerzenia dna pradoliny (ryc. 29). Wschodnie rozszerzenie znajduje się przy ujściu Ochni i Moszczenicy. Pośrodku leży tu długa, równolegle do krawędzi pradoliny wyciągnięta wyspa pęcławicka. Południowa część pradoliny i wyspa pęcławicka są zbudowane z gliny morenowej. Obniżenie między tą wyspą a południową krawędzią dna jest płytkie i przypomina ujściową część koryta rzeki, która łączyła się z pradoliną. Erozja wody oddzieliła tę wyspę od wysoczyzny terenu. Obecnie to dawne koryto jest zajęte przez Strugę i Moszczenicę. Północna część dna pradoliny przy ujściu Ochni jest zbudowana z drobnoziarnistego piasku. Glina jest tu zupełnie zniszczona. Brak jej dowodzi, że występuje tu właściwe

Ryc. 29. Kształt dna pradoliny

i — rozszerzenie Ochni i Moszczenicy, 2 — rozszerzenie Bzury, 3 — rozszerzenie Zianu