4855312836

ze znacznym stopniem niepełnosprawności wynosił 27,4%, z umiarkowanym - 40,5%, natomiast z lekkim - 32,1% (po przeliczeniu danych z narodowego Spisu Powszechnego). Wśród osób niepełnosprawnych w wieku produkcyjnym odsetki te wynosiły: 20,8% ze znacznym stopniem niepełnosprawności, 41,8% - z umiarkowanym, 37,4% - z lekkim. Najczęstszą przyczynę niepełnosprawności stanowią schorzenia układu krążenia, narządów ruchu, schorzenia neurologiczne oraz choroby psychiczne, przy czym wzrasta liczba niepełnosprawności licznie sprzężonych.

Po trzecie, w Polsce co roku do szpitali psychiatrycznych trafia około 1,5 min osób. W latach 1990-2004 odnotowano największy - o 900 tys. - wzrost takich przyjęć pacjentów. I choć następnie tendencja ta uległa złagodzeniu informacje zebrane przez Komitet Badań nad Zagrożeniami Polskiej Akademii Nauk [PAN, 13 października 2010 r.] są mało optymistyczne, bowiem dotyczą populacji wieku rozwojowego - 10% z 9-milionów dzieci i młodzieży w wieku 0-18 lat wymaga opieki psychiatrycznej i psychologicznej. Najczęściej występującymi w Polsce chorobami psychicznymi są depresja i schizofrenia. Na depresję zapada około 2%, a na schizofrenię nieco ponad 1% populacji polskiej. Część spośród tych osób ma ograniczone możliwości powrotu po hospitalizacji do środowiska życia.

Po czwarte, także populacja osób niepełnosprawnych intelektualnie ulega w Polsce wzrostowi. Wskaźnik rozpowszechnienia oligofrenii wśród dzieci i młodzieży wynosi 2-3%, a w populacji dorosłych - 1%. Dane te uważane są za niepełne z uwagi na brak precyzyjnych narzędzi pomiaru [Kijak, Niepełnosprawność intelektualna. Między diagnozą a działaniem, 2013],

Scharakteryzowane powyżej grupy wymagać będą terapii i opieki holistycznej, obejmującej wszystkie możliwe problemy zarówno zdrowotne, jak i pozazdrowotne (np. alienacja społeczna, problemy ekonomiczne, ubóstwo, wykluczenie digitalne). Tylko opieka całościowa może przyczynić się do utrzymania sprawności funkcjonalnej oraz poprawy jakości życia. Powinna ona być sprawowana przez interdyscyplinarny zespół profesjonalistów znających specyfikę chorobowości. W skład takiego zespołu wchodzić powinien lekarz, pielęgniarka, fizjoterapeuta, terapeuta zajęciowy, psycholog kliniczny oraz pracownik socjalny. W systemie polskim, gdzie opieka zdrowotna jest oddzielona od opieki społecznej, co wiąże się m.in.. z niezależnym ich finansowaniem i organizowaniem, współdziałanie w ramach takiego zespołu jest w rzeczywistości bardzo trudne i obecne tylko w niektórych placówkach ochrony zdrowia i opieki społecznej.

Jedną z płaszczyzn holistycznej terapii i opieki stanowi terapia zajęciowa. Niestety w polskim systemie dostępność terapii zajęciowej jest w znacznym stopniu ograniczona. Wydaje się to wynikać nie tylko z ograniczonej liczby specjalistów z tego zakresu, ale również z braku świadomości czym jest terapia zajęciowa i w jaki sposób jej działania mogą przyczynić się do poprawy sprawności, a więc i jakości życia osób niepełnosprawnych i starszych. Dotyczy to także

7