5673850683

Rozmowy

Wprowadzenie tych metod wymagało zapewne gigantycznych środków finansowych.

Owszem, i mieliśmy z tym kłopoty. Ale staraliśmy się pozyskiwać fundusze z każdego możliwego źródła. Pomagało nam przekonanie, że jest to metoda nowoczesna i przyszłościowa. Rozwój chirurgii wide-oskopowej wspierał także prof. Marek Krawczyk, który w tym czasie został kierownikiem Kliniki. To wszystko sprawiło, że wspólnym wysiłkiem udało nam się pozyskiwać sprzęt, dzięki któremu mogliśmy w Warszawie stosować najnowsze zdobycze chirurgii laparoskopowej. Warto tu chociażby wymienić zakup unikalnej w Polsce laparoskopowej głowicy ultrasonograficznej, którą stosujemy w resekcjach laparoskopowych guzów wątroby. Prof. Krawczyk był zawsze wielkim sojusznikiem laparoskopii, dzięki niemu mieliśmy zielone światło dla rozwoju tej dziedziny chirurgii w Klinice. Małymi krokami nasza baza sprzętowa stawała się coraz bardziej udoskonalona, dzięki czemu mogłem swoje doświadczenia i wiedzę przekazywać młodszemu pokoleniu polskich chirurgów.

Kolejna Pana cegiełka do rozwoju laparoskopii w Polsce wiąże się z działalnością w Sekcji Wideochirurgii Towarzystwa Chirurgów Polskich.

Założyciel tej Sekcji, Pan Edward Stanowski, kierował nią od początku przez 13 lat. W 2005 roku, po wejściu w życie zmian prawnych, konieczne stało się dokonywanie wyboru prezesa Sekcji na kadencje 2-letnie. Startowałem w tych wyborach jako nowo upieczony docent i ku mojemu zaskoczeniu - wygrałem. To nie był jednak taki przypadek.

Co mogło się przyczynić do Pana sukcesu?

Sądzę, że przyjechałem z prawdziwym programem, który zakładał rzeczywisty rozwój Sekcji Wideochirurgii i stałe dążenie do propagowania laparoskopii w Polsce. Zostałem prezesem na cztery lata, przez dwie kolejne kadencje. W czasie wyborów przedstawiłem bardzo ambitny program rozwoju Sekcji Wideochirurgii, który w ciągu dwóch moich kadencji zrealizowałem niemalże w całości!!!

Na czym głównie polegał ten zakładany przez Pana Profesora rozwój Sekcji?

Przede wszystkim cyfryzacja - założyłem stronę internetową. Popularyzacja technik małoinwazyjnych w postaci organizacji niezliczonej liczby warsztatów, z operacjami LIVE i z transmisją do sal konferencyjnych. Warsztaty, które skupiały po 300-400 chirurgów. Ważnym momentem było rozpoczęcie wydawania pisma naukowego Wideochi-rurgia. Obecnie periodyk ten nazywa się Videosurgery and Other Miniinvasive Techniąues. Zmiana tytułu wiązała się z tym, że w 2009 roku weszliśmy do największych baz pism medycznych na świecie. Zostaliśmy również uwzględnieni przez Reuters Journal Citation Report. Jednak naprawdę znaczącym osiągnięciem było otrzymanie za 2009 rok pierwszego IF 0,826. Od tego czasu na dobrą sprawę zaczęła się nowa przygoda z pismem, które wydajemy do tej pory;

do chwili obecnej jestem również jego redaktorem naczelnym. Pozycja i ranga magazynu rośnie, czego wyrazem jest IF za zeszły rok - 1,092, najwyższy IF w historii czasopisma.

Dlaczego to taki duży sukces?

Ponieważ bardzo trudno jest polskiemu periodykowi uzyskać IF. Nasz magazyn jest drugim o profilu chirurgicznym w Polsce posiadającym IF. Pierwszym jest Annals of Transplantation, którego punktacja IF stoi na jeszcze wyższym poziomie. Te pisma spełniają ważną rolę w popularyzacji polskiej nauki, ponieważ polscy naukowcy mogą na ich łamach publikować swoje prace naukowe, a opublikować pracę naukową w periodykach zachodnich jest niezmiernie trudno. Chcieliśmy, aby nasze pismo spełniało rolę forum wymiany myśli naukowej, które byłoby otwarte dla naszych badaczy, a dodatkowo mogło pochwalić się punktacją IF - co w dzisiejszych czasach ma kluczowe znaczenie. Dzięki temu, że znaleźli się sponsorzy, pismo zaczęliśmy wydawać regularnie, a dodatkowo znalazły się fundusze, abym razem z moim zespołem organizował wyjazdowe workshopy w całej Polsce, dzięki którym mogliśmy propagować i uczyć innych chirurgów możliwości współczesnej laparoskopii.

To jednak wciąż Panu nie wystarczyło. Czy podobną rolę miał spełniać Międzynarodowy Festiwal Filmów Medycznych?

Działałem już od paru lat w ruchu na rzecz rozwoju wideochirurgii. Oczywiście przeprowadzałem również operacje otwarte, jak resekcje wątroby i ortotopowe przeszczepienia wątroby, ale laparoskopia była moją drugą miłością. Edukacja poprzez obraz, film, jest dla mnie, ale sądzę, że dla większości chirurgów, bardzo ważna. Mniej przemawiają do mnie prezentacje w postaci tabel. Chirurg szkoli się tym co widzi, ruchomy obraz jest lepiej zapamiętywany. Kilkakrotne obejrzenie danej procedury pomaga nauczyć się jej i zastosować ją w swojej praktyce lekarskiej. Widzę więc tutaj instruktażowe znaczenie obrazu filmowego, oglądając raz po raz daną procedurę, niejako sami siebie szkolimy, zaczynamy rozumieć, dlaczego trzeba wykonać taki,

12 Medycyna Dydaktyka Wychowanie, Vol. XLVII, No. 1/2015