5755073890

•    przełyku,

•    żołądka,

•    jelita cienkiego,

•    jelita grubego.

Pobrany pokarm ulega rozdrobnieniu w jamie ustnej dzięki językowi i zębom. Z jamy ustnej pokarm za pomocą języka i śliny przesuwa się do gardła, które jest wspólnym odcinkiem dróg pokarmowych i oddechowych. Następnie pokarm przez przełyk dostaje się do żołądka, gdzie ulega trawieniu. Długość przełyku u dorosłego człowieka wynosi średnio 23-29 cm. Trawienie mechaniczne odbywa się na skutek ruchów żołądka, a chemiczne - pod wpływem działania soku żołądkowego. Przewód pokarmowy wydziela w ciągu doby ok. 9 1 soku trawiennych, w tym ok. 2,5 1 soku żołądkowego. Wielkość żołądka jest bardzo zmienna. Jego pojemność waha się od 1 do 3 1. Przy udziale enzymów (m.in. kwasu solnego) odbywa się w żołądku trawienie, głównie białek. Częściowo strawiony pokarm przesuwa się do pierwszego odcinka jelita cienkiego, o długości ok. 25-30 cm - dwunastnicy, gdzie następuje strawienie energetycznych składników pokarmowych: białka, tłuszczy, węglowodanów. Trawienie odbywa się dzięki sokowi trzustkowemu wydzielanemu w ilości ok. 1 1 na dobę, dostarczanej przez drogi żółciowe z wątroby żółci w ilości ok. 1,5 I na dobę oraz sokom trawiennym wydzielanym przez gruczoły jelitowe. W wyniku chemicznego rozdrabniania pokarmu powstają małe cząstki zdolne przejść przez błony półprzepuszczalne jelita. Jelito cienkie stanowi najdłuższą część przewodu pokarmowego ciągnącą się od żołądka do jelita grubego. Długość jelita cienkiego jest zmienna, przeciętnie 4-5 m. Światło jelita ma średnicę od 2,5 do 5 cm. W jelicie odbywa się dalszy proces trawienia węglowodanów, tłuszczów i białka oraz wchłanianie produktów trawienia do naczyń krwionośnych i chłonnych ścianek jelita. Powierzchnię chłonną w jelicie zwiększają kosmki jelitowe pokryte nabłonkiem z mikrokosmkami. Dzięki takiej strukturze wnętrze jelit osiąga olbrzymią powierzchnię, dochodzącą do 200 - 300 m².

Pozostała treść z jelita cienkiego przemieszcza się do jelita grubego o długości ok. 1,5 m i ostatecznie zostaje wydalana z organizmu przez odbyt (Sylwanowicz i in. 1985).

1.3.2.    Układ oddechowy

Oddychanie jest podstawowym przejawem życia i polega na dostarczaniu organizmowi tlenu i wydalaniu dwutlenku węgla. Powietrze wchodzi z otoczenia do układu oddechowego przez nozdrza do jamy nosowej. Przepływające wewnątrz powietrze zostaje ogrzane, oraz dzięki błonie śluzowej, nawilżone i oczyszczone z cząstek kurzu. Jamę nosową otaczają przestrzenie wypełnione powietrzem, zwane zatokami przynosowymi. Dzięki temu wnętrze czaszki jest chronione przed oziębianiem powietrzem przepływającym przez jamę nosową do gardła. Następnie na drodze powietrza znajduje się krtań wraz narządem głosowym. Z krtani powietrze wchodzi do tchawicy, która dzieli się na dwa oskrzela główne, wchodzące do wnęk płuc, rozgałęziające się na olbrzymią ilość drobniejszych oskrzelików dochodzących do pęcherzyków płucnych. Krew przepływająca przez naczynia włosowate oplatające pęcherzyki płucne oddaje do pęcherzyków dwutlenek węgla, a zabiera z nich tlen i odpływa do żył płucnych, a następnie do serca jako krew natleniona.

Ilość pobieranego tlenu z powietrza jest wprost proporcjonalna do intensywności wysiłku fizycznego, aż do chwili osiągnięcia maksymalnej zdolności pochłaniania tlenu przez organizm. Dalsze przedłużanie wysiłku prowadzi do zaciągania przez organizm tzw. długu tlenowego. Ilość zapotrzebowania tlenowego przez organizm przewyższa wówczas ilość tlenu dostarczaną wraz z powietrzem. Czas po zakończeniu pracy, który trwa do momentu, gdy parametry fizjologiczne organizmu wrócą do równowagi, nazywa się czasem restytucji lub odnowy.

1.3.3.    Układ krążenia

Wszystkie komórki organizmu muszą być zaopatrywane w niezbędne do życia materiały, jak tlen, woda, związki organiczne i nieorganiczne, a jednocześnie muszą wydalać produkty przemiany materii. Funkcję taką spełnia w organizmie układ krążenia, w którym krew w naczyniach