6878601667

w szkołach ogólnokształcących i zawodowych. Słuchacze WSP studiowali filologię polską i rosyjską, historię, pedagogikę z różnymi specjalnościami geografię, chemię, fizykę, matematykę, wychowanie techniczne, elektrotechnikę i mechanikę na kierunku ogólnozavyodowym.

Spośród wymienionych kierunków trzy ostatnie przygotowywały nauczycieli wychowania technicznego dla liceów ogólnokształcących oraz nauczycieli przedmiotów teoretycznych i zawodowych. W zreformowanym liceum ogólnokształcącym wychowanie techniczne stanowiło główny przedmiot w dziedzinie kształcenia politechnicznego. Nauczyciele tego przedmiotu, mając po trzy godziny tygodniowo w każdej z czterech klas liceum ogólnokształcącego, winni byli w trakcie ich prowadzenia zaznajomić uczniów z podstawowymi umiejętnościami w dziedzinie techniki (mechanika, elektrotechnika, elektronika). Uruchomienie w trzech ośrodkach (Kraków, Katowice, Opole) kształcenia nauczycieli przedmiotów zawodowych wywołało szeroką dyskusję, która sprowadzała się do pytania, czy wyższe szkoły pedagogiczne powinny i czy są w stanie wyręczyć w tym względzie właściwe uczelnie techniczne. Zwolennicy kształcenia tego typu absolwentów WSP dowodzili, że nauczycieli teoretycznych przedmiotów zawodowych dostarczały nie tylko wyższe szkoły techniczne, ale także inne uczelnie (np. rolnicze, ekonomiczne, medyczne). Pozyskiwanie specjalistów — absolwentów wspomnianych uczelni — według opinii Departamentu Kształcenia Nauczycieli Ministerstwa Oświaty — do zawodu nauczycielskiego dokonywało się z trudnością ^,:{G. Ponadto istniał problem ich umiejętności pedagogicznych i metodycznych. Współczesna szkoła zawodowa stawiała wobec nauczycieli wymagania bardziej wszechstronnego wykształcenia niż to miało miejsce w przeszłości, kiedy to teoretycznych przedmiotów mogli uczyć fachowcy z rozmaitych zakładów czy działów produkcji. Takie wszechstronne przygotowanie mogia dać tylko uczelnia nauczycielska, nastawiona wyłącznie na kształcenie nauczycieli-wychowawców, specjalistów w danym przedmiocie, przygotowanych w zakresie szczegółowych metodyk nauczania, których cechowałaby naukowa kultura pedagogiczna.

Tego typu poglądy miały wpływ na przeobrażenia strukturalne i programowe w obrębie istniejących WSP, które dość konsekwentnie przekształcały się z uczelni typu wyłącznie humanistycznego w szkoły wyższe, kształcące również nauczycieli przedmiotów matematyczno-fizycznych i teoretyczno--zawodowych ^1G7. W tym względzie WSP poprzednio realizujące tradycyjny model kształcenia nauczycieli szkół średnich, zaczęły od niego odchodzić, różniąc się znacznie w swych koncepcjach programowych od uniwersytetów.

^l3,J Pisał o tym m.in. W. W o j t y ń s k i, Kształcenie nauczycieli... „Nowo Drogi" 1967, z. 4, s. 137—146.

^,3; Por. J. Jarowiecki, Kształcenie nauczycieli w wyższych szkołach pedagogicznych, s. 9—10.

236