7090996872

stosunek jego powierzchni do objętości oraz powoduje przedostawanie się autoutleniacza do warstwy gleby w sąsiedztwie materiału

2. w wyniku kontaktu autoutleniacza z solami metali znajdującymi się w glebie wytwarzają się nadtlenki. Powodują one degradację łańcucha polimerowego, zmniejszenie masy molowej oraz dalsze osłabienie spoistości materiału. Zwiększa to dostępność skrobi (wraz z autoutleniaczami) oraz sprawia, że materiał polimerowy może być przyswajalny przez mikroorganizmy.

Do naturalnych materiałów polimerowych łatwo degradowalnych w naturze można zaliczyć:

•    celuloza, hemiceluloza, lignina

•    skrobia

•    włókna roślinne - bawełna, len, konopie, juta, sizal, kokos, itp.

•    włókna zwierzęce - jedwab, wełna

•    chityna i chitozan

•    keratyna

•    kwas(P-hydroksymasłowy)

•    kauczuki naturalne

Polimery naturalne łatwo ulegają (1-20 lat) degradacji pod wpływem światła słonecznego, enzymów, kwasów i zasad. Końcowym produktem biodegradacji jest wówczas dwutlenek węgla i woda.

Mikroorganizmy powodują hydrolityczne pękanie wiązań w łańcuchu głównym makrocząsteczki. Najbardziej podatne są te polimery, które posiadają w swojej strukturze wiązania typu:

• eterowego (-0-)

• estrowego (-C0-0-)

•    amidowego (-CO-NH-)

•    uretanowego

•    mocznikowego

Polimery, których łańcuch główny jest zbudowany wyłącznie z atomów węgl (poliolefiny, polimery winylowe) nie ulegają procesowi biodegradacji. Również usieciowanie makrocząsteczek znacznie utrudnia proces biodegradacji.

Ocenę procesu biodegradacji przeprowadza się stosując tzw. test Sturma. Zgodnie z tym testem niewielką próbkę badanego materiału polimerowego (10-20 mg

14