7750629306

30    _

dano im nazwę "Zakłady Górnicze w Rejowie i Bzinie" . Przez okres kilkunastu lat, do 1098 r., zakład w Bzinie nadal się rozwijał, zw.ększajęc produkcję do około 1300-1500 ton surówki rocznie. Surowiec do wielkiego pie-

37

ca wydobywano nadal z miejscowego szybu "P:otr" i z "Anny" pod Majkowem ,

Po wybudowaniu linii kolejowej w 1085 r, Bzin pożyczył na dłuzszy o-

38

kres swę nazwę stacji kolejowej , W 1919 r, w osadzie tej uruchomiony został tartak Spółki Akcyjnej "Ekonomia", a gdy w 1923 r, zlokalizowano tu Państwowę Fabrykę Amunicji , Bzin stał się dużym centrum przemysłowym, 3uż w okresie międzywojennym coraz częściej używano, a po wojnie ostatecznie przyjęto o .a Bzina nazwę Skarżysko-Zaohodnie i ta nazwo obowięzuje o-becnie w nomenklaturze urzędowej. Stara nazwa "Bzin" utrzymała się jedynie przy części głównej ulicy Skarżyska Zachodniego, to jest obecnej ulicy Armii Ludowej od rzeki Kamiennej do ul. Szosa Krakowska.

Z dziejami wsi Bzin łęczy się rozwój Rejowa, zarówno ze względu na bliskie sę^iedztwo, Jak i ten sam rodzaj powstałego tu przemysłu.Wieś Rajów, Jako własność rodziny Rejów, przekazana została prawdopodobnie Jeszcze w XV w. na rzecz klasztoru Cystersów w Węchocku, a następnie przeszła w ręce biskupów krakowskich. Około 1730 r. powstał tutaj na rzece Kamiennej młyn do mielenia zboża, o Jednym kole wodnym,przy którym równocześnie urzędzono olejarnię. Około połowy XVIII w. wybudowano w Rejowie dymarkę, w której produkowano wprost z rudy żelazo kowalne. Urzędzenia do dmuchu powietrze poruszane były siłę wody. W 1770 r. zlikwidowano dymarkę, a na tym miejscu wybudowano wielki piec i fryszerkę,w których wytapiano surówkę i z niej wykuwano żelazo. 17 października 1780 r. kanonik krakowski i

opat węchocki 3. Szaniawski wydzierżawił Rejów na 50 lat A. i M. Michal-

40    . •

skim . W końcu XVIII i no poczętku XIX w. interesował 6ię tę okolicę St.

Staszic i dalszy rozwój Rejowa więżę się z jego planami rozwoju przemysłu

41

w Okręgu Staropolskim .

Po śmierci A. Michalskiego zarzęd nad Rejowem przeszedł w ręce jego synów. W wyniku niewłaściwej gospodarki doszło Jednak do poważnych zniszczeń urzędzeń fabrycznych, tak że władze austriackie,które po trzecim rozbiorze Polski objęły omawiany teren, cofnęły dzierżawcom prawo eksploato-

42

wania surowców . Decyzji tej nie respektowały Jednak później władze Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. Należy Jednak nadmienić, że Komisja Spraw Wewnętrznych Królestwa Polskiego, oceniajęc niewłaściwę uprzednio gospodarkę Michalskich, zaczęła już w 1816 r. nadzorować zakłady w Rejowie, zapobiegajęc dalszemu niszczeniu urzędzeń, a zwłaszcza niebezpieczeństwu powodzi z miejscowego stawu fabrycznego.Od tego okresu, a zwłasz-

43

cza od około 1824 r., następuje większa rozbudowa wielkiego pieca ,a także powiększenie stawu. Prace w tym zakresie prowadzone były pod nadzorem Dyrekcji Głównej Górniczej . Gdy w 1825 r. wielka powódź zniszczyła staw, zaszła potrzeba przebudowy grobli i spustów. Kiedy w 1830 r. /po wygaśnię-

42